Το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο...

Δεν υπάρχουν πολλά λόγια να πει κανείς γι' αυτό το έγκλημα... Άραγε θα μείνει ατιμώρητο? Μάλλον όχι... Θα το πληρώσουμε με κάθε μας αναπνοή...
Άλλωστε γιατί η φύση να σεβαστεί τον άνθρωπό? Αυτός ήταν κι εξακολουθεί να είναι το μοναδικό απ' όλα τα ζώα που της έχει προκαλέσει μόνο καταστροφή από την πρώτη στιγμή της φιλοξενίας του σε αυτήν...

Φάλτσος χρησμός

Σήμερα το πρωί, πίνοντας καφεδάκι στο κυλικείο της σχολής κάτω από τα δέντρα (ναι, αυτά τη γλύτωσαν) και συζητώντας με συμφοιτητές διάφορα θέματα της επικαιρότητας, ήρθε στο μυαλό μου ένα τραγουδάκι που λέγαμε στο λύκειο με την παλιοπαρέα...
Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του...

Όλα στραβά πηγαίναν στη ζωή μου
κι απάνω που 'χα χάσει την αντοχή μου
ανοίξανε οι ουρανοί κι ανάμεσα στα φλας
κοντά μου η Πυθία ήρθε τρεκλίζοντας.

Ένα τσιγάρο πρώτα έκανε τράκα
κι ύστερα ανέκραξε «φτωχέ μου βλάκα
μες στα βαθιά νερά τί θες και κολυμπάς,
ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».

Μα πριν προλάβω καν να τη ρωτήσω
το γρίφο που έκρυβε ο χρησμός της να λύσω,
του νόμου οι φύλακες μας κύκλωσαν γιαβρούμ
στα χέρια βραχιολάκια της περνούν, ντουγρούμ-λέει-ντουγρούμ.

Κι ενώ μες στη στενή με βία την οδηγούνε
γυρνάν σε μένανε και μου εξηγούνε
μέσα σε κούφιο δόντι είχε κρυμμένο
μια δαχτυλήθρα μαύρο, κατεργασμένο.

Στα πρωτοσέλιδα την άλλη μέρα
είδα τα μάτια της ξενυχτισμένα.
Επιτυχία με μεγάλα γράμματα,
θα ξέρετε θαρρώ πως παν' αυτά τα πράγματα.

Με τα πολλά αναγκάστηκε να ομολογήσει,
αντί για δάφνη έπαιρνε λέει χασίσι.
Κι αν ξέφευγε για αιώνες τούτη η κυρία
πάντα νικάει στο τέλος η αστυνομία.

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Σωκράτης Μάλαμας