34 χρόνια μετά...

ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

Σε βλέπω...

Στη σύγχρονη Ελλάδα, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, συνεχίζεται η πρόοδος...
Άλλη μία κίνηση πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας, ενταγμένη στο γενικότερο πλαίσιο έκφρασης της δημοκρατίας και υπεράσπισης της ελευθερίας λόγου και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που κινείται τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα της ανάπτυξης και της ευημερίας...

Εισαγγελική εγκύκλιος άνοιξε το δρόμο στη βιντεοσκόπηση των διαδηλώσεων. Στόχος της πρότασης αυτής είναι φυσικά οι "βουβοί, αλλά πολύ αξιόπιστοι μάρτυρες", όπως χαρακτηρίστηκαν οι κάμερες, να βοηθήσουν το έργο της αστυνομίας ώστε να καταπολεμηθούν τα βίαια επεισόδια που προκαλούν οι αλήτες, ταραξίες, φοιτητές...

Εξάλλου, όπως ακούστηκε δια στόματος υπουργού δικαιοσύνης "καλή η προσωπική ελευθερία, αλλά όχι εις βάρος του κοινωνικού συνόλου".
Καλή...Θα μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς αυτήν ας πούμε?

Βλέπετε οι διεκδικήσεις μας αποτέλεσαν μεγάλο βάρος για το κοινωνικό σύνολο.
Μεγαλύτερο από τους μισθούς της πείνας, τα ομόλογα, τις υποκλοπές, την καμένη μας γη...

Αναρωτιέμαι αν οι κάμερες θα καταγράφουν και τους ξυλοδαρμούς των φοιτητών... Αν θα "βλέπουν" από που προέρχονται οι γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι...
Και αν καταγράφουν τα πάντα, θα τα δούμε στα δελτία ειδήσεων? Ή θα τα ξεκλέψουμε από κανένα κινητό αστυνομικού του τμήματος Ομόνοιας?

Είναι τραγικό να αντιμετωπίζεται κανείς σαν εγκληματίας απλά και μόνο επειδή διεκδικεί αυτά που του ανήκουν...
Αλλά ακόμα πιο τραγικό είναι το πως αυτός ο λαός -αυτός που ψηφίζει τις ίδιες κυβερνήσεις που τον πάνε στον πάτο- δέχεται την ακύρωση αυτού που γνωρίζουμε ως "προσωπικά δεδομένα", την απαράδεκτη καταπάτηση της ελευθερίας του.

Στο φάκελο της αστυνομίας που θα περιέχει τις φωτογραφίες των διαδηλωτών τι θα γράφουν?
"Ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου"?
Μήπως θα μας βάλουν και καμιά σφραγίδα στο χέρι που θα λέει "ανυπάκουος" κι έναν κωδικό?
Πόσο μακρυά θα φτάσουν για να γίνουμε όλοι πρόβατα?

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι προχωράμε μπροστά, αλλά κάθε βήμα που κάνουμε μας γυρίζει όλο και πιο πίσω...μας μετατρέπει σιγά σιγά σε αντικείμενα...
Έχουμε γίνει θέατρο του παραλόγου.
Έρμαια της ψευτιάς, της υποκρισίας, της αλαζονείας, της ματαιοδοξίας και της ξεδιαντροπιάς που κυβερνούν αυτόν τον κόσμο...

Μέχρι πότε...?


Υ. Σ. Έχω να προτείνω στην επόμενη πορεία να εμφανιστούμε κάπως έτσι:

Αθάνατος.

Χωρίς λόγια...

Βλέπω τον κόσμο με άλλα "μάτια"...

Άραγε που μπορούμε να βρούμε ένα ζευγάρι γυαλιά σαν εκείνα που βρήκε ο πρωταγωνιστής της αξεπέραστης ταινίας του John Carpenter "They live"?

Ίσως αυτή η "ανακάλυψη" να αποτελούσε το έναυσμα για να ξυπνήσουμε από το λήθαργο και να σηκωθούμε από τους καναπέδες και τα κρεβάτια μας...

Όμως αυτό είναι που πρέπει να μας συμβεί?
Ή μήπως θα ήταν καλύτερα να δούμε με τα μάτια της συνείδησής μας και να βάλουμε επιτέλους τα γυαλιά σε όσους μας καταπιέζουν?

Σταματήστε τη γη! Θέλω να κατέβω...

Άραγε τι θα σκέφτεται ο Θεός, η παγκόσμια ανώτερη δύναμη, η αρχέγονη ενέργεια που γέννησε αυτόν τον πλανήτη και μας τον "παρέδωσε", αν βλέπει πως τον μετασχηματίσαμε? πως τον αλλοιώσαμε? πως τον καταντήσαμε?

Πόσο ανόητο θα θεωρεί το νοήμον είδος μας που δεν αντιλαμβάνεται την αξία αυτού που του δόθηκε? Πόσο χρήσιμη και ταυτόχρονα άχρηστη είναι η νοημοσύνη μας?
Χρήσιμη γιατί κατασκεύασε αμέτρητα πράγματα για να κάνει ΖΩΗ αυτό που κάποτε ήταν απλά επιβίωση, αλλά άχρηστη γιατί δεν υπολόγισε ότι έχτιζε ένα σπίτι χρησιμοποιώντας τούβλα από τα θεμέλια...

Μια φορά κι έναν καιρό, ο άνθρωπος ζούσε σε αρμονία με τη φύση κι εκείνη του χάριζε απλόχερα τα αγαθά της. Σήμερα δεν έχει σχεδόν τίποτα πια να δώσει. Οι θάλασσές της μολύνθηκαν, ο αέρας που την περιβάλλει βρωμάει καπνό, καυσαέρια, μπογιά και σίδερο. Τα δέντρα της δίνουν τη θέση τους σε βίλες, τουριστικές εγκαταστάσεις, οδικά περάσματα και καζίνο. Ζεσταίνεται και ξηραίνεται και ταυτόχρονα πλημμυρίζει και βουλιάζει... Προσπαθεί να κρατήσει, αλλά μέχρι πότε?

Μια φορά κι έναν καιρό, ο άνθρωπος ήταν φίλος με τα ζώα. Τώρα τα καίει επειδή τον ενοχλεί η φασαρία, τα γδέρνει για να ντύσει την "ασχήμια", να καλύψει το βαθύ κενό και να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία. Τα φυλακίζει και τα βασανίζει για να παράγουν για εκείνον, όχι όμως όπως τα προόρισε η φύση να κάνουν, αλλά όπως προστάζουν οι νόμοι της αγοράς, οι σύγχρονες θεότητες...

Μια φορά κι έναν καιρό, ο άνθρωπος αγαπούσε τον άνθρωπο. Τώρα ο καθένας ζει και αναπνέει μόνο για τον εαυτό του. Δεν κοιτάζει γύρω του, δε λέει καλημέρα, ευχαριστώ, συγγνώμη. Δεν απλώνει το χέρι του, δε χαμογελάει... Σήμερα άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους στο βωμό της εθνικής κυριαρχίας, του ελέγχου του φυσικού πλούτου και των ενεργειακών πηγών, της υπεροχής στην παραγωγή, του καθορισμού του παγκόσμιου γίγνεσθαι...

Ποια μορφή έχουν πάρει σήμερα αξίες και θεσμοί που γεννήθηκαν κι εξελίχθηκαν μαζί με τον άνθρωπο?

Ο αθλητισμός είχε κάποτε βαθύ συμβολισμό. Ήταν αυτό που διατηρούσε τον άνθρωπο υγιή και ευφυή κατά το "νους υγιής εν σώματι υγιή". Αλλά ήταν και αυτό που είχε συνδεθεί άρρηκτα με την ευγενή άμιλλα, την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών. Στον 21ο αιώνα είναι μια βιομηχανία χρήματος, χορηγών και απαγορευμένων ουσιών.

Η παιδεία ήταν αυτό που έκανε τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη δημιουργία. Αναφαίρετο δικαίωμα για τον καθένα, ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυλή, την κοινωνική θέση ή την τσέπη. Τώρα πια βαδίζει προς την είσοδο των μεγάλων εταιριών και του σύγχρονου χάρτινου θεού... του χρήματος.

Η μουσική κάποτε αποτελούσε επανάσταση. Διασκέδαζε την ψυχή αλλά και αφύπνιζε συνειδήσεις για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο. Σήμερα είναι ένα τεράστιο κελί με προβολείς και πίστες που αποκοιμίζει, τσουβαλιάζει, σβήνει κάθε ίχνος ατομικότητας.

Η πολιτική ήταν κάτι σοφό και ιερό. Το εργαλείο που θα έφερνε την αρμονία στη συνύπαρξη και την ευημερία των λαών. Με το πέρασμα των χρόνων έγινε επάγγελμα, προνόμιο των μεγαλοκρατόρων. Ένα παιδί που γεννιέται από μεγάλα τζάκια μέσα στο χρήμα και το αίμα.

Η ελευθερία... η μεγαλύτερη αξία στη ζωή και την ιστορία του ανθρώπου. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να πορευθεί κανείς και πουθενά. Χιλίαδες αγωνίστηκαν και πέθαναν για να τη διασφαλίζουν. Κι όμως σήμερα είναι πια κάτι που δεν υπολογίζεται μπροστά στη μεγιστοποίηση του κέρδους και της πολιτικής δύναμης κι επιρροής.

Η ειρήνη, η αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη ενός δίκαιου κόσμου ο οποίος να μπορεί να φιλοξενήσει μέσα σε κλίμα αρμονίας και συνεργασίας τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτόν. Σήμερα είναι μια εύθραυστη συνθήκη που εύκολα και αβίαστα μπορεί να καταπατηθεί με σκοπό τη εξυπηρέτηση οικονομικών, πολιτικών και άλλων συμφερόντων, χωρίς ποτέ να υπολογίζονται οι αθώες ζωές που χάνονται κάθε φορά...

Η ιατρική ήταν το ύψιστο λειτούργημα. Κρατούσε στα χέρια της το μεγαλύτερο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή. Έγινε όμως ένα μέσο για να πλουτίζουν λίγοι που εμπορεύονται ανθρώπινα όργανα, βρέφη, την ίδια τη ζωή ή που εκβιάζουν και παρέχουν υπηρεσίες με φακελάκια στις τσέπες.

Η θρησκεία... η ελπίδα και παρηγοριά κάθε ανθρώπου. Η πίστη σε κάτι ανώτερο, όποιο κι αν είναι αυτό, που δίνει δύναμη για να προχωρήσουμε και να περάσουμε κάθε εμπόδιο, ακόμα και τον ίδιο το θάνατο. Τώρα πια κάτι που έχασε την αξία του μέσα από πολέμους, σφαγές και αρπαγές. Κάτι που δεν μπόρεσε να ξεφύγει από το εμπόριο, την "πελατεία" και τη διαφθορά του χρήματος και της εξουσίας.

Ο άνθρωπος μετατρέπεται σιγά σιγά σε μηχανή. Δουλεύει ατελείωτα, υπερπαράγει και υπερκαταναλώνει κούφια αγαθά. Δεν πιστεύει σε τίποτα και κανένα. Πουλάει και αγοράζει τα πάντα, ακόμα και το Θεό... Το χειρότερο είναι ότι σιωπά...
Σαν να είναι ευτυχισμένος,
σαν να μη θέλει τίποτα καλύτερο,
σαν να περιμένει απλά πότε θα τελειώσει η θητεία του στο στρατό που λέγεται "επιβίωση στον 21ο αιώνα"...
Μέρα με τη μέρα το σπίτι, έχοντας χάσει τα θεμέλια, είναι έτοιμο να γκρεμιστεί...

Ψάχνω σε όλα αυτά να βρω ένα παραθυράκι ελπίδας. Αυτό όμως που μου έρχεται στο μυαλό είναι η πόρτα του truman show. Κάτι με σπρώχνει να ακολουθήσω το Jim Carrey και απλά να βγω..


Μπορεί να μου πει κάποιος που είναι αυτή η πόρτα...?

Με το χέρι στην καρδιά?...ή στο μυαλό?

Τι επιλέγεις όταν επιθυμείς κάτι με όλο σου το είναι, αλλά η λογική σου σε φρενάρει γιατί "δεν πρέπει" να γίνει?
Όταν αισθάνεσαι πως αυτό είναι που θέλεις να κάνεις, αλλά το μυαλό σου υπολογίζει πως οι συνέπειες θα είναι περισσότερες από τα οφέλη?
Τι σημαίνει "δεν πρέπει" να γίνει?
Και τι έχει τελικά σημασία?
Τι "πρέπει" να γίνει?
Ή τι θέλεις να γίνει?

Κι αν τελικά αποφασίσεις να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου, είσαι έτοιμος να δεχτείς τις πιθανές συνέπειες?
Ακόμα κι αν είναι περισσότερες από τα οφέλη?
Αν πάλι αποφασίσεις να κάνεις πίσω γιατί έτσι λέει η λογική σου, είσαι έτοιμος να ζήσεις με το ερώτημα: "Τι θα συνέβαινε εαν...?"

Όλα αυτά τα ερωτήματα με απασχολούν καιρό. Απ' όταν πρωτομπήκα στην εφηβεία, εως τώρα που έχω πλέον κλείσει δύο δεκαετίες στο μάταιο τούτο κόσμο...
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω βρει απαντήσεις.

Πάντα πίστευα ότι πρέπει κανείς να κάνει αυτό που αισθάνεται ότι θέλει... Χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες...(εξαιρείται ό,τι παραβιάζει την ελευθερία και τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας).
Ότι ακόμα κι αν δε γίνει όπως το φανταζόταν και τελικά πονέσει, αξίζει τον κόπο.
Αξίζει γιατί ρίσκαρε και αξίζει γιατί είναι προτιμότερο από το να πρέπει να αντέξει το αγκαθάκι του τι θα είχε συμβεί... Αν είχε τολμήσει....

Αν και πολλές φορές "σκόνταψα" η άποψή μου δεν άλλαξε.
Τώρα πια ειλικρινά δεν ξέρω...
Ίσως η ζωή να μου αποδείξει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Ίσως να αλλάξω γνώμη μεγαλώνοντας.

Αυτό όμως που μπορώ να υποστηρίξω, τουλάχιστον για ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα, είναι πως άξιζε...
Πραγματικά άξιζε...

ΥΓ. Μεταμεσονύχτιες σκέψεις... Επικίνδυνες? Θα δείξει...

Γιατί έτσι σας αξίζει...

Συνένοχο στο φόνο δε θα μ'έχετε...

Οι φωτιές έσβησαν οριστικά,
τα 65 πτώματα κηδεύτηκαν,
το κυνήγι των εμπρηστών και οι συζητήσεις περί "ασύμμετρης απειλής" πήραν αναβολή,
οι μόλωπες από τα σώματα των ταραξιών εξαφανίστηκαν,
η αγωνία για τα λεφτά των ταμείων πέρασε
και το καινούργιο βιβλίο της ιστορίας κυκλοφορεί αυτές τις μέρες...

Τη θέση τους ως πρώτη προτεραιότητα στη ζωή του νεοέλληνα πήραν τώρα οι εκλογές, για τις οποίες έχει πλέον αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.
Ο έχων αδύναμη μνήμη έλληνας ψηφοφόρος έβγαλε από την ντουλάπα τις σημαίες και τα λάβαρα και ξεκίνησε για τις πλατείες των μεγάλων πόλεων της επαρχίας, για να παρακολουθήσει και να στηρίξει τις εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών της χώρας...

Οι μαύρες γραβάτες αντικαταστάθηκαν από μπλε και πράσινες. Και το δάκρυ των ελλήνων για όσα έγιναν τον τελευταίο μήνα αντικαταστάθηκε από κομματικά συνθήματα, επιφωνήματα και καραμούζες.
Σημαίες και αφίσες στολίζουν τους δρόμους και τις πλατείες... πάνω στο νωπό ακόμα χώμα που σκεπάζει τα πτώματα των συνανθρώπων μας που χάθηκαν...

Είναι όλοι αυτοί που δάκρυζαν από λύπη και συμπόνια μπροστά στις τηλεοράσεις και τώρα βρίσκονται κάτω από την εξέδρα κοιτώντας αποσβολωμένοι στα μάτια τον ηγέτη τους...
Και είναι αυτοί πάνω στις εξέδρες που φέρουν ευθύνη για όσα βαραίνουν τις πλάτες μας και μας ζητούν να τους ψηφίσουμε.

Λυπάμαι για το προεκλογικό πανηγύρι... Πάντα λυπόμουν, αλλά ειδικότερα αυτή τη χρονιά... που έπρεπε όλοι να σωπάσουν...

Που πήγε το εθνικό πένθος?
Που πήγε η εθνική τραγωδία?
Πως μπορείτε να διοργανώνετε γιορτές και πανηγύρια, ενώ τόσοι συνάνθρωποί μας μετρούν ακόμα τις πληγές τους?

Έλεος... Λίγος σεβασμός...
Αρνούμαι να γίνω συμμέτοχος σε αυτό το συρφετό...

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Στ'αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις
το έργο το έχω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε -αν σώζεται-
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ'εχετε

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ'τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε -αν σώζεται-
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ'έχετε

Στίχοι και μουσική: Διονύσης Τσακνής

Ευχαριστούμε...

Από σήμερα το βράδυ μπορούμε πλέον να απολαμβάνουμε τον καινούργιο χαρακτηρισμό που μας αποδόθηκε δια στόματος πρωθυπουργού...

Για τις ιδέες μας,
για τα δικαιώματα μας,
για τις κραυγές διαμαρτυρίας μας,
για τους αγώνες που κάναμε για να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν,
για τα δακρυγόνα που εισπνεύσαμε,
για το ξύλο που φάγαμε,
για τις νύχτες που περάσαν συμφοιτητές μας σε κελιά,
για όσα πιστεύουμε, στηρίξαμε, στηρίζουμε και θα στηρίζουμε, μια λέξη μόνο...

ΤΑΡΑΞΙΕΣ

Απλά απαράδεκτο...

Πόσο άλλαξες...

Μπράβο σας...

Απίστευτη αποδείχθηκε η ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα των bloggers για την εκδήλωση διαμαρτυρίας και πένθους μετά την πρόσφατη και δίχως προηγούμενο εθνική τραγωδία...

Χιλιάδες κόσμου, ντυμένοι στα μαύρα συγκεντρώθηκαν σήμερα το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος, δηλώνοντας με την παρουσία τους την αντίδραση και την αποδοκιμασία για τους απαράδεκτους χειρισμούς της κυβέρνησης απένατι στην καταστροφή του φυσικού πλούτου της χώρας και το θάνατο δεκάδων ανθρώπων...


Απίστευτη όμως ήταν (για ακόμα μια φορά) και η συμπεριφορά των ματ, που πάντα ετοιμοπόλεμοι, με ασπίδες και κράνη επιχείρησαν να αμαυρώσουν τη μεγαλύτερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, συμπαράστασης και πένθους στην ιστορία της χώρας...

Οι δυνάμεις των ματ, πάνω στις νωπές ακόμα πληγές μας από τα χιλιάδες στρέμματα καμένης γης, πάνω στα 64 πτώματα των συνανθρώπων μας, πανω στα ερείπια εκατοντάδων σπιτιών και πάνω στις πυρκαγιές που εξακολουθούν μέχρι τώρα να αποτελειώνουν την ήδη κατεστραμμένη μας γη, επιτέθηκαν στους διαδηλωτές με κροτίδες χωρίς απολύτως κανένα λόγο...

Δε σεβάστηκαν ούτε το γεγονός ότι στη σημερινή συγκέντρωση δεν έδωσαν το παρόν μόνο νέοι "αλήτες" φοιτητές, αλλά και άνθρωποί μεγάλης ηλικίας, οικογένειες με τα μωρά στα καρότσια, γιαγιάδες και παππούδες...

Γιατί?

Σήμερα πήγαμε να πενθήσουμε τις χαμένες ζωές...
Σήμερα πήγαμε να "φωνάξουμε σιωπηλά" για την καμένη μας γη...
Σήμερα έπρεπε να είναι κι αυτόι ανάμεσα στο πλήθος με μαύρα ρούχα...
Σημερα δεν έπρεπε να στέκονται από πάνω μας με μαύρα γκλομπ και μαύρες ψυχές...

ΣΗΜΕΡΑ έπρεπε να φωνάξουν μαζί μας... ντροπή...

Εδώ ο κόσμος καίγεται... Βαρκούλες (θα) αρμενίζουν

Παραθέτω ένα κείμενο μιας φίλης απο Θεσσαλονίκη. (Ευχαριστώ Σοφία)


Δεν ξέρω πραγματικά τι να πω.

Ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει τέτοιο κακό. Εδώ και 4 μέρες η τηλεόραση δείχνει μόνο φρίκη. Όλη η Ελλάδα καίγεται. Δεν φοβάμαι καμία φυσική καταστροφή. Ούτε σεισμούς ούτε πλημμύρες. Τη φωτιά όμως την τρέμω.

Σε λίγες μέρες θα ψηφίσω για πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές. Θα πρέπει να εκλέξω τους εκπρόσωπους μου. Ξέρετε κάτι? Εγώ δεν θέλω να ψηφίσω κανέναν τους. Ούτε μπλε, ούτε πράσινους, ούτε κόκκινους, Γιατί στην τελική όλοι ίδιοι είναι. Όλοι έσπευσαν να κάνουν την βόλτα τους στα καμένα και όλοι έσπευσαν να εκφράσουν τα συλλυπητήρια τους στις οικογένειες των νεκρών. Των νεκρών... Άραγε ο φρικτότερος θάνατος δεν είναι να καείς ζωντανός? Να βλέπεις τις φλόγες να έρχονται και να μην μπορείς να κανείς τίποτα? Άραγε πώς ένιωθε αυτή η μάνα όταν έβλεπε ότι θα χάνονταν και αυτή και τα παιδιά της. Δεν θα μάθουμε ποτέ...καλύτερα να μη μάθουμε ποτέ.

Χθες το απόγευμα έκλεισα την τηλεόραση και άρχισα να κλαίω. Να κλαίω από απελπισία. Να κλαίω από θλίψη για τον θάνατο τόσών ανθρώπων. Να κλαίω από αγανάκτηση. Ούτε εγώ ήξερα γιατί. Μάλλον για να ξεσπάσω την οργή μου κάπου.

Αν θα σκότωνα αυτούς που έβαλα τις φωτιές? Δεν ξέρω αν θα τους σκότωνα. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να τους κάνουμε κάτι πολύ χειρότερο. Δεν ξέρω τι. Μπορεί να μιλάει η οργή μου τώρα αλλά αυτό που τους αξίζει είναι χειρότερο από το να πεθάνουν.

Μιλάνε όλη μέρα για σκοπιμότητες. Οικονομικές, πολιτικές,...Άλλοι μιλάνε για ευθύνες. Το θέμα είναι: κάνει κάποιος κάτι? Κανείς! Οι περιοχές κηρύχθηκαν αναδασωτέες. Ε και? Μήπως θα μπορέσουν ποτέ να αναδασώσουν τόσα στρέμματα καμένης γης? Πώς? Τι μέσα? Χρειάζονται άπειρα δεντρίλια, άπειροι άνθρωποι και άπειρα χρήματα. Και αυτή τη στιγμή που έχει καεί ένα μεγάλο μέρος των καλλιεργειών (και κυρίως των ελιών) η χώρα είναι αδύνατο σχεδόν να αντεπεξέλθει οικονομικά (μπορούμε ακόμα όλοι να ξεχάσουμε τις παροχές που τάζουν όλα τα κόμματα προεκλογικά…το ταμείο είναι μείον βλέπετε….) Θα μπορέσουν να ξαναφέρουν πίσω τα ζώα που κάηκαν? Εγώ είμαι η πρώτη που αν ζητήσουν εθελοντές για αναδάσωση θα πάω. Θα ζητήσουν όμως?

Πρέπει οι Έλληνες να αποκτήσουμε όλοι οικολογική συνείδηση. Είναι κρίμα που δεν υπάρχουν κόμματα οικολόγων (και μιλάω για σοβαρούς οικολόγους όπως οι Πράσινοι στην Γερμανία όχι κάποιους γελοίους και γραφικούς που υπάρχουν στην Ελλάδα) με ισχυρή φωνή. Πότε περιμένουν να ξυπνήσουν όλοι; Όταν θα φτάσει η θερμοκρασία 50 βαθμούς? Όταν το χειμώνα, που δεν είναι και πολύ μακριά, στην Αθήνα θα θέλουμε φουσκωτές βαρκούλες να διασχίσουμε τους δρόμους? Η μάλλον μπορούμε να κινούμαστε αποκλειστικά με βάρκες. ΘΑ λύσουμε και το πρόβλημα της ρύπανσης που θα δημιουργηθεί.

Ναι ναι… Να γίνουμε κάτι σαν τη Βενετία. Θα είναι εξαιρετικός τουριστικός προορισμός. Καλύτερος ίσως από τη Βενετία. Αυτοί καρναβάλι έχουν μόνο τον Φεβρουάριο…ενώ εμείς είμαστε καρναβάλια όλο τον χρόνο!

Θα είμαστε όλοι εκεί...

(Ένα mail όπως τό έλαβα)

Δυστυχώς η Ελλάδα εξακολουθεί να φλέγεται ανεξέλεγκτα. Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, πρόκειται για τη μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισε ο τόπος από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα. Φυσικά και προέχει να βοηθήσουμε όλοι με όποιον τρόπο μπορούμε στο έργο της κατάσβεσης. Μακάρι να είχε αναπτυχθεί ο εθελοντισμός σ' αυτή τη χώρα ώστε να μπορούσαμε όλοι να αναλάβουμε συγκεκριμένα πόστα και συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Μακάρι να είχαμε εκπαιδευτεί ώστε να γνωρίζουμε επακριβώς τι πρέπει να κάνουμε σε μια τέτοια περίπτωση. Μακάρι να είχαμε στη διάθεση μας τα απαραίτητα μέσα και μία ικανή ηγεσία για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά το ολοκαύτωμα. Όμως ο εθελοντισμός υπήρξε χρήσιμος μόνο για να στηρίξουμε αφιλοκερδώς τους Ολυμπιακούς Αγώνες των χορηγών. Τώρα που κινδυνεύει να καεί ακόμα και η ίδια η Αρχαία Ολυμπία, πού είναι όλοι εκείνοι που μιλούσαν για αρχαίο πνεύμα αθάνατο και εθνικά μεγαλεία; Με ποιό δικαίωμα αφήνουν μία ολόκληρη χώρα στο έλεος πυρκαγιών που κάθε άλλο παρά θεομηνίες είναι; Πώς είναι δυνατόν να μιλάνε για εκλογές και ψήφους;
Δε θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να ακούμε υποσχέσεις και ευφάνταστες θεωρίες αποποίησης κυβερνητικών ευθυνών. Διαδώστε με κάθε μέσο το παρακάτω μήνυμα για μία πρώτη μαζική αντίδραση ενάντια στο πρωτοφανές έγκλημα που συντελείται στη χώρα μας:
ΑΦΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΧΤΗ. ΓΙΑΤΙ;

ΟΛΟΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.
Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 το απόγευμα. Στην πλατεία Συντάγματος και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

Αποδοκιμάζουμε το αίσχος χωρίς πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.
ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Αντιγράψτε το παραπάνω μήνυμα και στείλτε το παντού με SMS ή e-mail. Αναρτήστε το banner στο site ή το blog σας. Τυπώστε το και μοιράστε το όπου μπορείτε. Ενημερώστε φίλους, γνωστούς, τα ΜΜΕ και όποιες τοπικές οργανώσεις ή φορείς πιστεύετε ότι θα θελήσουν να διαμαρτυρηθούν μαζί μας. Και προ παντός, κατεβείτε στους δρόμους και τις πλατείες την Τετάρτη, όπου κι αν βρίσκεστε. Αυτό το κακό δεν πρόκειται να το αφήσουμε να περάσει έτσι.

Όλα κάηκαν...

Χωρίς πολλά λόγια...

(Οι εικόνες είναι από το in.gr)

"Κάηκε ο τόπος μας..."

Ένας νομός που αργοπεθαίνει...

Βλέπω τα πανέμορφα μέρη που έζησα οχτώ χρόνια από τη ζωή μου, να χάνονται μέσα στις λυσσασμένες φλόγες...
Βλέπω το ένα χωριό μετά το άλλο να εξαφανίζεται από το χάρτη παίρνοντας μαζί του ανθρώπινες ζωές, περιουσίες, αναμνήσεις.

Αισθάνομαι πόνο και οργή γι'αυτό που συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα. Όμως γι'αυτά τα μέρη, για το νομό που έχει αποδεκατιστεί, για το νομό Ηλείας, ο πόνος είναι μεγαλύτερος...

Κοιτάζω στα μάτια τους ανθρώπους που αγαπώ και βλέπω μέσα τους τη θλίψη για την πατρίδα τους, που αβοήθητη πνίγεται και βυθίζεται στον πύρινο εφιάλτη, χωρίς επιστροφή.
Τα μέρη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν δε θα είναι πια όπως τα θυμούνται...
Το πανέμορφο πράσινο τοπίο που είναι χτισμένες οι αναμνήσεις τους έγινε ασπρόμαυρο... έσβησε...

Τους ακούω να μου λένε: "Κάηκε ο τόπος μας..."

Τι να τους πώ?
Ποια λέξη ή φράση μπορεί να τους κάνει να αισθανθούν καλύτερα?
Πώς θα τους δώσω την ελπίδα ότι όλα μπορούν να ξαναγίνουν όπως πριν, όταν αυτή η ελπίδα έχει πια ξεριζωθεί από μέσα μου?
Σιωπή...

"Παρακαλώ μόνο να ξυπνήσω και να έχει τελειώσει αυτός ο εφιάλτης..."

Κι εγώ παρακαλώ... Όλη η Ελλάδα παρακαλά... Όλοι παραδομένοι στο έλεος κάποιου θεού...

Καπνός, στάχτη και θάνατος...

Βυθίσατε την Ελλάδα στο πένθος... Σιχαμένοι, αλήτες, δολοφόνοι...

Στον απολογισμό του καλοκαιριού είδατε ότι δεν καταφέρατε να κάψετε ολόκληρη την Ελλάδα. Ότι σας ξέφυγαν οι τελευταίες πηγές αναπνοής. Έτσι αποφασίσατε να σβήσετε από το χάρτη το τελευταίο μας πράσινο... Και μαζί του σπίτια και ανθρώπινες ζωές...

Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω την οργή που αισθάνομαι. Δε μπορώ να διαλέξω λέξεις και να φτιάξω προτάσεις που θα αποτυπώνουν τις σκέψεις μου...


Απολαύστε τώρα την πύρινη κόλαση που δημιουργήσατε...
Και να θυμάστε ότι η πύρινη κόλαση που θα καταπιεί τις ψυχές σας, θα είναι πολύ χειρότερη...

Όταν η φύση έχει κέφια...

Μια μικρή γεύση από την πανέμορφη Ελαφόνησο... Χωρις πολλά λόγια...

Και το σύνθημα του νησιού:

ΕΛΑ αΦΟβα στη ΝΗΣΟ...!

Φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται...

Πλησιάζει η ομορφότερη νύχτα του καλοκαιριού... Κάτι που μπορεί να ταξιδέψει τον καθένα μακριά από το άγχος και τα προβλήματα.

Την ίδια στιγμή που...
τα δάση που μπορούμε να επισκεφθούμε και να αναπνεύσουμε ζωή καίγονται το ένα μετά το άλλο,
οι θάλασσες με τα καταγάλανα νερά και τα κύματα -καπετάνιους για κάθε λογής ταξίδι- μετατρέπονται σε δεξαμενές αποβλήτων,
ο ουρανός που μας σκεπάζει προστατευτικά έχει αρχίσει να θολώνει και να κρύβει τις ομορφιές του,
ο άνεμος που δροσίζει και παίρνει μακριά κάθετι κακό γίνεται θερμή πνοή ενός οργισμένου θεού,
η βροχή που μπορεί να ξεπλύνει τη βρωμιά του κόσμου έρχεται απειλητική, καταστρέφοντας σαν να παίρνει εκδίκηση...

Την ίδια όμως στιγμή υπάρχει κάτι για να μας θυμίζει ότι η μαγεία εκεί έξω δεν έχει χαθεί ακόμα. Υπάρχει κάτι που δεν μπορέσαμε να αγγίξουμε με το χέρι της καταστροφής...
Μια μικρή λύτρωση... Κρατά λίγες ώρες που όμως φαίνονται αιωνιότητα σε όποιον αφεθεί να απολαύσει αυτό το μεγαλείο.

Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε αυτή τη στιγμή που το σύμπαν μας παρουσιάζει έναν από τους θησαυρούς του...

I wish for this night-time
to last for a lifetime...

Sleeping sun - Nightwish

Χωρίς τίτλο...

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007... Ώρα 11:00... Μόλις είχα τελειώσει μια τηλεφωνική κουβέντα με δυο πολύ καλούς μου φίλους περιμένοντας το 915 για να πάω σπίτι μου μετά τη δουλειά. Το λεωφορείο έφτασε σχεδόν αμέσως αφότου έκλεισα το τηλέφωνο. Μπήκα μέσα και κάθησα σε μια από τις θέσεις της γαλαρίας μιας και θα κατέβαινα στο τέρμα. Όλα κυλούσαν απολύτως ήρεμα μέχρι που το λεωφορείο έφτασε στη στάση που βρίσκεται λιγα μέτρα μετά την αρχή της ανηφόρας της Βασιλέως Γεωργίου (μου διαφεύγει το όνομα).

Με το που έφτασε το λεωφορείο σ' αυτή τη στάση, ένας κύριος, σχετικά μεγάλης ηλικίας, άρχισε να χειροκροτάει. Παρέλειψα να αναφέρω ότι καθόλη τη διαδρομή συνεχώς κάτι κυρίες μουρμούριζαν σχετικά με ότι περίμεναν στη στάση μισή ώρα. Όταν μπήκε ο κύριος μέσα άρχισε να απευθύνεται με έντονο ύφος στο οδηγό και να τον βρίζει. Ο οδηγός αρχικά του είπε να κατεβεί από το λεωφορείο αλλά ο κύριος εξοργίστηκε και άρχιζε να φωνάζει και συνέχιζε να βρίζει και να ρωτάει με ποιο δικαίωμα ο οδηγός ενώ είχε αργήσει τρία τέταρτα είχε το θράσσος να του πει να κατέβει και από το λεωφορείο. Ο οδηγός έκανε στην άκρη του δρόμου και σταμάτησε. Σηκώθηκε όρθιος και φώναξε στον άνθρωπο ότι αν θέλει να φτάσει σπίτι του, τότε να κάτσει σε μια θέση και να σταματήσει να φωνάζει. Μετά πήγε πάλι στη θέση του και άναψε ένα τσιγάρο. Ο κύριος συνέχιζε να φωνάζει και να βρίζει απτόητος έχοντας πλέον και υποστήριξη τις γυναίκες που προανέφερα οι οποίες μίλαγαν σχετικά με το πώς θα κάνουν αναφορά στον οδηγό. Μετά από παρακλήσεις των υπολοίπων επιβατών που ήθελαν να πάνε σπίτι τους το λεοφωρείο ξαναξεκίνησε.

Τρεις στάσεις μετά, ενώ οι μουρμούρες είχαν καταλαγιάσει, ένας άλλος κύριος που καθόταν άρχισε να έχει σπασμούς και δεπτερόλετα μετά έγειρε το κεφάλι προς τα αριστερά αναίσθητος. Μία κυρία σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει σαν τρελή το όνομα του ανθρώπου και καποιοι από τους επιβάτες εξίσου φώναζαν στον οδηγό να σταματήσει. Λίγα μέτρα πιο κάτω το λεωφορείο σταμάτησε. Ένα παλικάρι προσπάθησε να ανοίξει το παράθυρο πάνω από το κεφάλι του ανθρώπου αλλά μάταια. Μία κυρία έδωσε το μπουκάλι της με το τον οποίο έβρεξαν και του έκανα αέρα. Η κυρία που έλεγε το όνομά του (μάλλον γυναίκα του) είπε ο,τι ήταν καρδιακός και ότι έτρεμε ολόκληρος αρκετή ώρα πριν το γεγονός, κάτι στο οποίο συμφώνησαν και οι συνεπιβάτες. Μετά ρώτησε αν είχε κανένας πάνω του υπογλώσσιο, τραγικό, λες και όλοι οι καρδιακοί ήταν τέτοια ώρα έξω από το σπίτι τους και μάλιστα θα είχαν και υπογλώσσια. Κάτι άλλες κυρίες τσακώνονταν για το ποια θα πρωτοκάνει αναφορά στον οδηγό, παρομοίως τραγικό.

Ενώ ένας επιβάτης είχε ειδοποιήσει το 166 και περιμέναμε, έφτασε ένας τύπος από ένα κοντινό κατάστημα να δει τι γινόταν. Αφού είδε, ξαναπήρε αμέσως το 166. Κάποιος φώναξε "Κάντε του μαλάξεις στην καρδιά." και μετά γυρνώντας στον τύπο που προανέφερα του έιπε "Κάνε του εσύ που είσαι και γεροδεμένος". Εκείνος σάστισε. Κόμπιασε και με τρομαγμένη/πανικοβλημένη φωνή είπε "Δεν ξέρω πως να το κάνω. Δεν το χω ξανακάνει." και συνέχισε να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει "Κάντε γρήγορα." και να βρίζει. Μετά βγήκε έξω από το λεωφορείο κρατώντας το κεφάλι με τα χέρια του φωνάζοντας στους άλλους "Όχι, δεν τελείωσε ακόμα ο άνθρωπος". Ενώ οι άλλοι επιβάτες προσπαθούσαν να τον πείσουν να του κάνει μαλάξεις, μια κοπέλα που του έκανε αέρα άρχισε να τον χτυπάει με το κάτω μέρος της γροθίας της στο στήθος. Αρχικά όλοι έλεγαν οτι ανέπνεε, όμως μετά από καποια στιγμή (πολύ πιο πριν από το σημείο που περιγράφω) σταμάτησε να αναπνέει. Αφού το 166 δεν ερχόταν, με τις μαλάξεις δεν γινόταν τίποτα (ο άνθρωπος είχε μελανιάσει ολόκληρος) και δεν υπήρχε αμάξι εκεί κοντά για να τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο αποφάσισαν να τον πάει ο οδηγός με το λεωφορείο στο πλησιέστερο νοσοκομείο, μάλλον στο Τζάνειο. Μας είπαν να κατεβούμε όλοι έξω, έμειναν μέσα η σύζυγός του και μία άλλη γυναίκα και το λεωφορείο ξεκίνησε.

Εγώ καθόλη τη διάρκεια του συμβάντος καθόμουν στη θέση μου. Δεν μου έχει ξανατύχει ποτέ κάτι παρόμοιο, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω οπότε απλά έκατσα κάτω για να μην ενοχλώ. Ο άνθρωπος αυτός έζησε, πέθανε, δεν ξέρω. Και καλύτερα να μην μάθω ποτέ. Σίγουρα δε θα μου είναι ευχάριστο να ξέρω ότι ήμουν παρών και είδα με τα μάτια μου το θάνατο κάποιου...

Εμάς μας ρωτήσατε?

Καίτε, μολύνετε, καταστρέφετε... Τι ακριβώς? Το σκυλόσπιτο του γείτονα επειδή ο σκύλος του γαυγίζει τη νύχτα και σας εκνευρίζει? Την αυλή της πεθεράς σας με την οποία δεν μπορέιτε να συμβιώσετε?

Το ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ διαλύετε...

Έχετε συνειδητοποιήσει ότι αυτό που λέμε περιβάλλον, φύση, υπήρχε πολύ πριν την εμφάνιση του ζώου που λέγεται "άνθρωπος"? Ότι δε σας είχε ανάγκη αλλά δυστυχώς έπρεπε να σας φιλοξενήσει?

Εσείς το έχετε ανάγκη!

Σας δόθηκε για να μπορέσετε να ζήσετε τη σύντομη ζωούλα σας... Σας δόθηκε για να στεγάσετε το μίζερο εγώ σας...
Κι εσείς το μόνο που κάνετε είναι να ρουφάτε μέρα με τη μέρα όση ζωή έχει απομείνει σε αυτό.
Ωχαδελφισμός κι εγωισμός: "Δε βαριέσαι αδερφέ μου? Μέχρι να γίνει κάποια συναταρακτική αλλαγή ΕΓΩ θα έχω φύγει."

Ωραία λοιπόν, εσείς θα έχετε φύγει. Εμάς μας ρωτήσατε?
Αναλογιστήκατε ποτέ ότι για τα παιδιά σας το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο?
Σκεφτήκατε ότι θα σέρνονται σαν άρρωστα ζώα βουτώντας μέσα σε λάσπες για μια γουλιά νερό, παρακαλώντας για μία μόνο καθαρή αναπνοή?
Αναρωτηθήκατε αν τα εγγόνια σας θα μαθαίνουν στο σχολείο: "Ο ουρανός είναι γαλάζιος. Τα δέντρα είναι πράσινα."?

Ενδιαφερθήκατε ρε μαλάκες?

Η ελευθερία ενός ατόμου σταματά εκεί που εμποδίζεται η ελευθερία του άλλου. Η δική σας ελευθερία καταπατά τη δική μας. Η απληστία, ο εγωισμός, η αδιαφορία, όλα αυτά που εσείς νομίζετε ότι αποτελούν μέρος της ελευθερίας σας, στερούν από εμάς το δικαίωμα να ζήσουμε σαν άνθρωποι...

Να θυμάστε ότι η ελευθερία σας περιλαμβάνει και την υποχρέωση να παραδώσετε στους επόμενους έναν κόσμο στον οποίο θα αξίζει να ζουν. Όπως αυτός που παραλάβατε εσείς. Έναν κόσμο που θα δίνει στους νέους τη δύναμη και το κουράγιο για να παλέψουν να τον κρατήσουν γερό και δυνατό. Ένα κόσμο με ΖΩΗ...

Τότε μόνο ίσως να σας συγχωρέσει... ο Θεός (σε όποιον κι αν πιστεύει ο καθένας), η φύση, η ζωή...

Το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο...

Δεν υπάρχουν πολλά λόγια να πει κανείς γι' αυτό το έγκλημα... Άραγε θα μείνει ατιμώρητο? Μάλλον όχι... Θα το πληρώσουμε με κάθε μας αναπνοή...
Άλλωστε γιατί η φύση να σεβαστεί τον άνθρωπό? Αυτός ήταν κι εξακολουθεί να είναι το μοναδικό απ' όλα τα ζώα που της έχει προκαλέσει μόνο καταστροφή από την πρώτη στιγμή της φιλοξενίας του σε αυτήν...

Φάλτσος χρησμός

Σήμερα το πρωί, πίνοντας καφεδάκι στο κυλικείο της σχολής κάτω από τα δέντρα (ναι, αυτά τη γλύτωσαν) και συζητώντας με συμφοιτητές διάφορα θέματα της επικαιρότητας, ήρθε στο μυαλό μου ένα τραγουδάκι που λέγαμε στο λύκειο με την παλιοπαρέα...
Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του...

Όλα στραβά πηγαίναν στη ζωή μου
κι απάνω που 'χα χάσει την αντοχή μου
ανοίξανε οι ουρανοί κι ανάμεσα στα φλας
κοντά μου η Πυθία ήρθε τρεκλίζοντας.

Ένα τσιγάρο πρώτα έκανε τράκα
κι ύστερα ανέκραξε «φτωχέ μου βλάκα
μες στα βαθιά νερά τί θες και κολυμπάς,
ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».

Μα πριν προλάβω καν να τη ρωτήσω
το γρίφο που έκρυβε ο χρησμός της να λύσω,
του νόμου οι φύλακες μας κύκλωσαν γιαβρούμ
στα χέρια βραχιολάκια της περνούν, ντουγρούμ-λέει-ντουγρούμ.

Κι ενώ μες στη στενή με βία την οδηγούνε
γυρνάν σε μένανε και μου εξηγούνε
μέσα σε κούφιο δόντι είχε κρυμμένο
μια δαχτυλήθρα μαύρο, κατεργασμένο.

Στα πρωτοσέλιδα την άλλη μέρα
είδα τα μάτια της ξενυχτισμένα.
Επιτυχία με μεγάλα γράμματα,
θα ξέρετε θαρρώ πως παν' αυτά τα πράγματα.

Με τα πολλά αναγκάστηκε να ομολογήσει,
αντί για δάφνη έπαιρνε λέει χασίσι.
Κι αν ξέφευγε για αιώνες τούτη η κυρία
πάντα νικάει στο τέλος η αστυνομία.

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Σωκράτης Μάλαμας

Νικόλας Άσιμος...Μπαταρία...

Εκπορενεύεσαι κουρέλι στη μπορντελοκοινωνία

ξεπουλάς και την ψυχή σου για την υπεραφθονία

στην καρδια σου βάλαν φρένα το μυαλό σου παίρνει βύσμα

για χιλιάδες σαν εσένα θα αρκέσει μία πρίζα

Κι η πνευμονοκονίαση, κι η πνευμονοκονίαση

κι αυτή θα έχει πάψει

ρομποτανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση

και χρυσωμένο χάπι.

Θα είσαι με μπαταρία

να εκτελείς εργασία

με σούπερ ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
θα πλέχεις σ' ευφορία

Για κοιτάξτε με σακάτη

ένα έχω μόνο μάτι

μου ρουφήξατε το αίμα

μα ανυπόκριτο έχω βλέμμα.

Αποφασισμένος πάντα

στην προσωπικιά μου μπάντα

την ψυχή μου δεν πουλάω

και το δρόμο μου τραβάω.

Την πνευμονοκονίαση, την πνευμονοκονίαση

εγώ τη συζητάω

ρομποτανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση

δεν θέλω να τη φάω.

Ξερνάω τη μπαταρία

δεν εκτελώ εργασία

δε θέλω ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση

γουστάρω ελευθερία.

Ξερνάω τη μπαταρία

δεν εκτελώ εργασία

δε θέλω ενημέρωση, κορσέ και διασκέδαση

γουστάρω ελευθερία.

Σύνθημα νο2 (το γνωμικό)

Σύνθημα νο1 (φωνη λαού, οργή θεού)

We don't need your thought control...

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

Ξεκινώντας την αναδρομή μου στην περίοδο των καταλήψεων των πανεπιστημίων, θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω ότι οι επιμέρους φοιτητικές κοινότητες μπήκαν με πολύ δειλά βήματα ξανά στο χορό που είχαν αρχίσει το καλοκαίρι και που είχε μείνει στάσιμος μέχρι και το Δεκέμβρη. Πολλοί από τους φοιτητές αναλογιζόμενοι τις απώλειες εξεταστικών, μαθημάτων, τις αναβολές μεταπτυχιακών και τις χαμένες πληρωμές προκαταβολών, ήταν πολύ διστακτικοί στο να ξαναστηρίξουν τις κινητοποιήσεις που είχαν αρχίσει να ετοιμάζουν οι αριστεροί φοιτητές, πόσο μάλλον να στηρίξουν την ιδέα της κατάληψης.

Έτσι κάπου στα μέσα Ιανουαρίου βρεθήκαμε με την πανεπιστημιακή κοινότητα διχασμένη. Κάποια από τα ιδρύματα να τελούν υπό κατάληψη και κάποια άλλα να διεξάγουν κανονικά την εξεταστική τους. Όμως καθώς ωρίμαζε η κατάσταση και οι σχολές έβγαιναν από τον συγκεκριμένο τορβά, οι φοιτητές πάλι αντιλαμβανόμενοι το πόσο βάναυσα η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθούσε να καταπατήσει τα δικαιώματά τους, αποφάσισαν να βγουν στους δρόμους και να κλείσουν τη συντριπτική πλειονότητα των πανεπιστημίων για ακόμα μια φορά, αποφασισμένοι να αντισταθούν με κάθε μέσο στην αναθεώρηση του συντάγματος και στο νόμο που θα προωθούσε το υπουργείο παιδείας.

Δύο ήταν τα κύρια «όπλα» των φοιτητών κατά των μεταρρυθμίσεων: οι καταλήψεις και οι πορείες. Για τις καταλήψεις δεν μπορούμε να πούμε και πολλά πράγματα (αν και τη θεωρώ τον πιο αποτελεσματικό μοχλό πίεσης) μιας και είναι μια σταθερή, αναλλοίωτη κατάσταση. Οι πορείες όμως ήταν αυτές που συζητήθηκαν περισσότερο. Κάθε φορά που γινόταν πορεία πλημμύριζε ο κόσμος από εμπειρογνώμονες που ανέλυαν τα έκτροπα που συνέβαιναν, κατέκριναν τη νεολαία για τα λανθασμένα πρότυπα και τις σάπιες αξίες που έχει υιοθετήσει κι έκαναν λόγο για αλήτες που βγάζουν το άχτι και την καταπίεσή τους. Κανείς δε βγήκε όμως να μιλήσει για τα δακρυγόνα που έριχναν τα ΜΑΤ σε φοιτητές που απλά ήθελαν να διαδηλώσουν, κανείς δε μίλησε για τις άδικες προσαγωγές, για τις άθλιες συνθήκες κράτησης για τους τόσους τραυματισμούς και για χίλια άλλα δύο. Αλλά πού επέμειναν τα μέσα και οι φορείς; Στο ότι κάηκε το φυλάκιο στο μνημείου του άγνωστου στρατιώτη! Στο ότι δηλαδή κάηκε μια καλύβα ενώ 10 μέτρα πιο μακριά τα ΜΑΤ είχαν σαπίσει τους φοιτητές στο ξύλο!!! Σε ποια άλλη χώρα θα μπορούσαν να συμβαίνουν αυτά; Μόνο στη δικιά μας! Πάλι καλά να λέμε που δεν έχουμε και χούντα! Όμως με τον ερχομό Πούτιν στην Ελλάδα επαληθεύτηκε δυστυχώς ένας συλλογισμός μου σχετικά με τις πορείες. Ένας συλλογισμός που έλεγε ότι οι πορείες διαφημίζονται τόσο πολύ και συζητούνται επειδή εκείνη τη στιγμή είναι σα να γίνεται μια μικρογραφία εμφύλιου πολέμου. Επειδή «σύσσωμη η αστυνομική δύναμη είχε παραταχθεί για να πατάξει τις ορδές της φυλής των αναρχικών, των ούνων και των βανδάλων που ήρθαν να διαλύσουν την ευημερία μας». Όμως με το που σταμάτησαν τα επεισόδια, βλέποντας την πορεία στις ειδήσεις μου ήρθε αυτόματα μια όχι και τόσο τιμητική σκέψη: «Πορεία χωρίς επεισόδια είναι παρέλαση». Μπορεί κάποιοι να διαφωνήσουν κάθετα όμως αυτό είδα να ισχύει.

Έτσι λοιπόν με τα πολλά πέρασε ο νόμος σχετικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μπορεί η αναθεώρηση του συντάγματος να μην ψηφίστηκε πλήρως όμως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι μπορεί να συμβεί στο άμεσο μέλλον. Οι σχολές άρχισαν να ανοίγουν, η δυναμική των πορειών πήρε την κατιούσα κι όλα σταμάτησαν. Πέρα βέβαια από μία πολύ μικρή μερίδα φοιτητών που πλέον δυστυχώς έχουν αποκτήσει την στάμπα του γραφικού. Μόνο μια ελπίδα έχουμε ακόμα. Να κριθεί ο νόμος αντισυνταγματικός και να αποσυρθεί. Ειδάλλως όλα τα ιδρύματα είναι έτοιμα να τον δεχτούν και να τον αφομοιώσουν. Και τότε αυτοί που θα ξαναβγούν να φωνάξουν δε θα καταφέρουν τίποτα…

Από το όνειρο...

...στην πραγματικότητα

Πανελλήνια «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ» Σπουδαστική Παράταξη...με σήμα τη γροθιά!

Ακούω τώρα τελευταία πράσινους να κατηγορούν κόκκινους... Τους χαρακτηρίζουν διασπαστές του φοιτητικού κινήματος. Τους κατηγορούν για το ότι βγήκαν από τα ενωτικά πλαίσια στις γενικές συνελεύσεις και δεν πρότειναν καταλήψεις μετά το Πάσχα. Τους προσάπτουν ότι υποκινούνται από τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα και τις ψηφοθηρικές τους τάσεις (καθότι έρχονται κι εκλογές...). Ότι ακολουθούν πιστά τις εντολές του πολιτικού τους φορέα... Αναρωτιούνται πού είναι οι αγωνιστές...

Καταθέτοντας την προσωπική μου άποψη, θα έρθω να συμφωνήσω με τα παραπάνω και να εκφράσω κι εγώ από την πλευρά μου την απορία μου σχετικά με το τι απέγινε η αγωνιστικότητα της ΠΚΣ και η προτροπή της για μαζικούς αγώνες... Έχω όμως να εκφράσω και κάποιες άλλες απορίες...

Ποιος τους κατηγορεί?
Η ΠΑΣΠ?
Μια παράταξη που λίγο πριν από τις διακοπές του Πάσχα ξεκίνησε τις προεκλογικές-αγωνιστικές της εκδηλώσεις με πάρτι και μπουζούκια?
Μια παράταξη που ήταν απούσα από το συλλαλητήριο της 22ης Μαρτίου γιατί είχε εσωκομματικές εκλογές?
Μια παράταξη που στις συγκεκριμένες εσωκομματικές εκλογές και προκειμένου να εκλέξει τους «κατάλληλους» συνέδρους, δεν είχε πρόβλημα να επιτρέψει την προσέλευση στις κάλπες ατόμων που ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους όπως για παράδειγμα αυτόν της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ?
Μια παράταξη που ήταν απούσα από το συλλαλητήριο της 29ης Μαρτίου γιατί είχε διοργανώσει το συνέδριο της νεολαίας του πολιτικού της φορέα?
Μια παράταξη που φιλοξενεί στους κόλπους της απόψεις (όσο λίγες και να είναι) υπέρ των «μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων»?
Μια παράταξη που μετά το Πάσχα δε συμμετείχε καν στις γενικές συνελεύσεις?
Μια παράταξη που σταμάτησε να προτείνει καταλήψεις όταν είδε ότι η μπάρα των ανένταχτων –αδιάφορων για το νόμο πλαίσιο- φοιτητών έγερνε κατά των καταλήψεων και θα έχανε ψήφους?
Μια παράταξη που μετά την επιστροφή από τις διακοπές του Πάσχα και πριν αποφασιστεί ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του φοιτητικού κινήματος γέμισε τις σχολές με προεκλογικές αφίσες?
Έλεος!

Καλό είναι να ασκείτε κριτική σε μια παράταξη από την οποία μπορείτε να αντλήσετε κόσμο και ψήφους –άλλωστε μην ξεχνάμε ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο- άλλα ακόμη καλύτερο είναι που και που να ασκείτε και μια στοιχειώδη ΑΥΤΟκριτική...

Απλά και μόνο για να μη γίνεστε προκλητικοί.
Απλά σαν αναγνώριση για τα παιδιά που είναι πραγματικοί ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ και που θα φτάσουν μέχρι το τέλος, ενώ εσείς εγκαταλείψατε.
Απλά για να μην αποδείξετε ότι ο αγώνας που κάνατε μέχρι τώρα ήταν ψεύτικος και εικονικός και πίσω του κρύβονταν άλλα συμφέροντα.
Απλά για να είστε έστω και μια φορά αγωνιστές στην τιμιότητα, την ειλικρίνεια και την αυτογνωσία.

Απλά για να λέγεστε παράταξη...

The future is ours...

Θέλω να πιστέψω...

Οι διακοπές του Πάσχα τελείωσαν και η καθημερινότητα που επέστρεψε δυναμικά με βρίσκει να αναρωτιέμαι...
Ως εδώ ήταν?
Ως εδώ ήταν ο αγώνας?
Ως εδώ πάλεψε το κίνημα?
Ως εδώ έφτασε η αντίδραση?
Ως εδώ αντέξαμε να φωνάξουμε για τα δικαιώματα μας?
Γιατί?
Γιατί οι 338 σημαίες έγιναν 22?
Γιατί παραδώσαμε τα όπλα?
Πού είναι οι τόσες χιλιάδες φοιτητών?

Γνωρίζω πολύ καλά και δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι το κόστος είναι πολύ μεγάλο εδώ που φτάσαμε. Όμως θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του ποιητή: "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή..."
Τίποτα απ' όσα δικαιούμαστε δεν θα μας χαρίσουν. Πρέπει να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις γι' αυτά. Και θέλω να πιστεύω πως δεν έχουν εξαντληθεί...

Θα ήθελα στον κόσμο που ζούμε να μας παρέχουν τα αυτονόητα.
Θα ήθελα στον κόσμο που ζούμε να μας χαρίζουν αυτά που χρειαζόμαστε, αυτά που δικαιούμαστε, αυτά που αξίζουμε...

Όμως σε αυτόν τον κόσμο ξέρουν να μας χαρίζουν μόνο σκλαβιά, φτώχεια και πείνα.
Ξέρουν να μας παρέχουν απλόχερα το συναίσθημα του να χάνεις όσα σου ανήκουν και όσα έχεις ιδρώσει για να αποκτήσεις.
Ξέρουν να μας χαρίζουν σανό για να ταϊζουμε το βιομηχανικά κατασκευασμένο "είναι" μας.
Ξέρουν να μας κλειδώνουν σε ένα κουτί, αλλά να μας δίνουν κι ένα παιχνιδάκι για να είμαστε χαρούμενοι και να λέμε κι ευχαριστώ...

Μπορεί να φταίει το νεαρό της ηλικίας μου για τις σκέψεις αυτές.
Μπορεί όμως και να μη φταίει.

Θέλω να πιστέψω πως τίποτα δεν τελείωσε, πως δε σωπάσαμε, πως δεν κρυφτήκαμε στη σκιά των σύννεφων που κρύβουν τον ήλιο.
Θέλω να πιστέψω πως την Πέμπτη θα είμαστε και πάλι χιλιάδες στους δρόμους.
Θέλω να πιστέψω πως είμαστε εδώ...

Η γενιά του φραπέ ξύπνησε...

Έτσι δε μας αποκαλούν οι μεγαλύτεροι? "Η γενιά του φραπέ, του ταβλιού και της τηλεόρασης..." Μια γενιά που τα βρήκε όλα έτοιμα, που δε χρειάστηκε να φτιάξει τίποτα γιατί το τραπέζι ήταν ήδη στρωμένο γι'αυτήν... Μια γενιά που έχοντας τα πάντα στο χέρι, όλες τις ανέσεις και όσα οι προηγούμενοι δεν είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν, ασχολείται μόνο με το "αραλίκι"... Δεν ξέρει να σκέφτεται, να προβληματίζεται, να πολιτικοποιείται, να αγωνίζεται... Κάθεται σε μια πολυθρόνα κρατώντας ένα τηλεχειριστήριο , είτε είναι της τηλεόρασης είτε κάποιου βιντεοπαιχνιδιού, στο χέρι και συζητά μόνο για σαχλοέρωτες, ποδόσφαιρό και ψώνια, χειραγωγούμενη από τους "μεγάλους" και υποταγμένη στο σύστημα...

Μας κατηγορούν για το πως μας κατέντησαν? Να ονειρευόμαστε να γίνουμε μεγαλοστελέχη μιας επιχείρησης? Εξαρτήματα της "θεάς" μηχανής της μακντοναλντοποίησης και της κοκακολοποιήσης των πάντων? Να θεωρούμε σκοπό της ζωής μας να κυκλοφορούμε με ένα ακριβό αυτοκίνητο και ένας χαρτοφύλακας να γίνει προέκταση του χεριού μας?

Να λοιπόν που δεν είναι έτσι... Να που η γενιά του φραπέ ξύπνησε... Δεν κατάφεραν να μας μετατρέψουν σε ρομπότ... Δεν κατάφεραν να μας πείσουν να θυσιάσουμε τα όνειρα και τις ιδεές μας στο βωμό του χρήματος και της δόξας... Είμαστε εδώ!

Είμαστε εδώ και παλεύουμε... Προσπαθούμε να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί πιο δυνατά από το θόρυβο του αλυσοπρίονου που καταξεσκίζει την ελπίδα...

Παλεύουμε γι'αυτά που οι προηγούμενοι από εμάς κέρδισαν για εμάς με αγώνες. Για να εξασφαλίσουμε αυτά που έχουμε, και που θέλουν να μας πάρουν, για τους επόμενους που θα έρθουν. Για να εξασφαλίσουμε ακόμα περισσότερα. Για να αφήσουμε ΚΑΤΙ στο σύντομο πέρασμά μας από αυτόν τον κόσμο...

Δε θα σταματήσουμε όσα εμπόδια και να μας βάλουν...

Δε θα πέσουμε όσες φορές και να σκοντάψουμε...

Θα φωνάζουμε ακόμα και αν κάνουν πως δε μας ακούν...

Θα διαδηλώνουμε ακόμα και αν μας χτυπούν...

Θα ελπίζουμε για πάντα, γιατί η καρδιά μας το αντέχει...

Θα είμαστε εδω...

Αναρωτήσεις ενός παιδιού GR-Ω-FILES.

Τώρα τελευταία κάνω μια καλή επανάληψη στα x-files και παρατηρώ ότι σ’ολα τα «ανεξήγητα» που παρουσίασαν παρέλειψαν το κυριότερο. Την ελληνική πραγματικότητα στην παιδεία και σε άλλα...Κακώς γιατί υπάρχουν όλα τα συστατικά για να εισχωρήσουμε στην ζώνη του λυκόφωτος.

Ποιοί είναι αυτοί οι μυστηριώδεις φοιτητές και ποιοί οι άλλοι?.... Κάποιοι από αυτούς έχουν μικροτσίπα επάνω τους?
Στο μέλλον θα μπαίνω στο Πανεπιστήμιο με σκανάρισμα οφθαλμού? Ποιός είναι ο αντίστοιχος καπνιστής που παρακολουθεί τα πάντα? Κι αν μια γενιά από ελληνόπουλα είναι indigo? Πως θα συννενοηθούν με όσους έχουν IQ 0 ???
Αυτά και άλλα πολλά σκέφτηκα...

Αλλά πάλι μήπως τα έχω χάσει ξέρετε... λόγω της καθημερινής μου μετάλλαξης από το κινητό μου, το mp3 μου, το pc, το dvd, την τηλεόραση, το φουρνο μικροκυμάτων, τα φουσκωτά κρέατα, τα προτηγανισμένα πατατάκια, τα μολυβένια ψάρια, τα κλωνοποιημένα λαχανικά, τα βρωμόνερα, τα πλαστικά μπιφτέκια, και μια τρύπα στον ουρανό ΝΑ μετά συγχωρήσεως...και τόσα άλλα που βρήκα έτοιμα (ευτυχώς δε κουράστηκα καθόλου να τα φτιάξω).

Λες να είμαι εγώ το ufo??? Γιατί τώρα τελευταία αρχίζω και πρασινίζω λιγάκι (από το κακό μου ή όχι θα το βρω που θα πάει...)

Πρέπει να πάω στη μπάρα αναζήτησης να ζητήσω συμβουλές , θα ζητούσα από τους μεγαλύτερους αλλά τι να ξέρουν αυτοί μπροστά στο net search. Αστειεύεστε?

Φεγγαράκι μου λαμπρό.....

Μικρές αγγελίες

ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ελληνικής χ, ψ, ζ σχολής, ζητά εργασία. Εκτός από το πτυχίο, γνωρίζει τύλιγμα πίτσας, φύλαγμα πόρτας, μηχανάκι, ταξί νυχτερινή βάρδια, διανομέας φυλλαδίων στο μετρό και μαγείρεμα. Χωρίς συγκεκριμένο ωράριο, δεκτά και σαββατοκύριακα και αργίες, άνευ υπερωριών και πρόσθετων απαιτήσεων.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ επειγόντως μέσον διορισμού από απόφοιτους χ, ψ, ζ σχολών, για θέσεις σε ταχυδρομικά κατάστηματα ξερονησίδων, βοηθητικές εργασίες ακριτικών δήμων, φυλάκων υπογείων Υπουργείων.

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΖΗΤΑ στελέχη απόφοιτους ιδιωτικού παραρτήματος Αθηνών του Διεθνούς Πανεπιστημίου The best University in the world για καίριες θέσεις.

ΓΟΝΕΙΣ ζητούν τέταρτη εργασία προς πληρωμή διδάκτρων φροντιστηρίων δημοτικού, γυμνασίου, λυκείου και ιδιωτικού ανώτερου ιδρύματος των παιδιών τους.

Μια φορά κι έναν καιρό...

....ήταν η παιδεία.