Με το χέρι στην καρδιά?...ή στο μυαλό?

Τι επιλέγεις όταν επιθυμείς κάτι με όλο σου το είναι, αλλά η λογική σου σε φρενάρει γιατί "δεν πρέπει" να γίνει?
Όταν αισθάνεσαι πως αυτό είναι που θέλεις να κάνεις, αλλά το μυαλό σου υπολογίζει πως οι συνέπειες θα είναι περισσότερες από τα οφέλη?
Τι σημαίνει "δεν πρέπει" να γίνει?
Και τι έχει τελικά σημασία?
Τι "πρέπει" να γίνει?
Ή τι θέλεις να γίνει?

Κι αν τελικά αποφασίσεις να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου, είσαι έτοιμος να δεχτείς τις πιθανές συνέπειες?
Ακόμα κι αν είναι περισσότερες από τα οφέλη?
Αν πάλι αποφασίσεις να κάνεις πίσω γιατί έτσι λέει η λογική σου, είσαι έτοιμος να ζήσεις με το ερώτημα: "Τι θα συνέβαινε εαν...?"

Όλα αυτά τα ερωτήματα με απασχολούν καιρό. Απ' όταν πρωτομπήκα στην εφηβεία, εως τώρα που έχω πλέον κλείσει δύο δεκαετίες στο μάταιο τούτο κόσμο...
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω βρει απαντήσεις.

Πάντα πίστευα ότι πρέπει κανείς να κάνει αυτό που αισθάνεται ότι θέλει... Χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες...(εξαιρείται ό,τι παραβιάζει την ελευθερία και τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας).
Ότι ακόμα κι αν δε γίνει όπως το φανταζόταν και τελικά πονέσει, αξίζει τον κόπο.
Αξίζει γιατί ρίσκαρε και αξίζει γιατί είναι προτιμότερο από το να πρέπει να αντέξει το αγκαθάκι του τι θα είχε συμβεί... Αν είχε τολμήσει....

Αν και πολλές φορές "σκόνταψα" η άποψή μου δεν άλλαξε.
Τώρα πια ειλικρινά δεν ξέρω...
Ίσως η ζωή να μου αποδείξει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Ίσως να αλλάξω γνώμη μεγαλώνοντας.

Αυτό όμως που μπορώ να υποστηρίξω, τουλάχιστον για ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα, είναι πως άξιζε...
Πραγματικά άξιζε...

ΥΓ. Μεταμεσονύχτιες σκέψεις... Επικίνδυνες? Θα δείξει...

Γιατί έτσι σας αξίζει...

Συνένοχο στο φόνο δε θα μ'έχετε...

Οι φωτιές έσβησαν οριστικά,
τα 65 πτώματα κηδεύτηκαν,
το κυνήγι των εμπρηστών και οι συζητήσεις περί "ασύμμετρης απειλής" πήραν αναβολή,
οι μόλωπες από τα σώματα των ταραξιών εξαφανίστηκαν,
η αγωνία για τα λεφτά των ταμείων πέρασε
και το καινούργιο βιβλίο της ιστορίας κυκλοφορεί αυτές τις μέρες...

Τη θέση τους ως πρώτη προτεραιότητα στη ζωή του νεοέλληνα πήραν τώρα οι εκλογές, για τις οποίες έχει πλέον αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.
Ο έχων αδύναμη μνήμη έλληνας ψηφοφόρος έβγαλε από την ντουλάπα τις σημαίες και τα λάβαρα και ξεκίνησε για τις πλατείες των μεγάλων πόλεων της επαρχίας, για να παρακολουθήσει και να στηρίξει τις εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών της χώρας...

Οι μαύρες γραβάτες αντικαταστάθηκαν από μπλε και πράσινες. Και το δάκρυ των ελλήνων για όσα έγιναν τον τελευταίο μήνα αντικαταστάθηκε από κομματικά συνθήματα, επιφωνήματα και καραμούζες.
Σημαίες και αφίσες στολίζουν τους δρόμους και τις πλατείες... πάνω στο νωπό ακόμα χώμα που σκεπάζει τα πτώματα των συνανθρώπων μας που χάθηκαν...

Είναι όλοι αυτοί που δάκρυζαν από λύπη και συμπόνια μπροστά στις τηλεοράσεις και τώρα βρίσκονται κάτω από την εξέδρα κοιτώντας αποσβολωμένοι στα μάτια τον ηγέτη τους...
Και είναι αυτοί πάνω στις εξέδρες που φέρουν ευθύνη για όσα βαραίνουν τις πλάτες μας και μας ζητούν να τους ψηφίσουμε.

Λυπάμαι για το προεκλογικό πανηγύρι... Πάντα λυπόμουν, αλλά ειδικότερα αυτή τη χρονιά... που έπρεπε όλοι να σωπάσουν...

Που πήγε το εθνικό πένθος?
Που πήγε η εθνική τραγωδία?
Πως μπορείτε να διοργανώνετε γιορτές και πανηγύρια, ενώ τόσοι συνάνθρωποί μας μετρούν ακόμα τις πληγές τους?

Έλεος... Λίγος σεβασμός...
Αρνούμαι να γίνω συμμέτοχος σε αυτό το συρφετό...

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Στ'αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις
το έργο το έχω δει μη με τρελαίνετε
το πλοίο των ονείρων μου με πάει
σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε -αν σώζεται-
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ'εχετε

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας
ξεγράψτε με απ'τα κατάστιχά σας
στον κόπο σας δεν μπαίνω και στα έργα σας

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Μένω μονάχος στο παρόν μου
να σώσω οτιδήποτε -αν σώζεται-
κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου
συνένοχο στο φόνο δε θα μ'έχετε

Στίχοι και μουσική: Διονύσης Τσακνής

Ευχαριστούμε...

Από σήμερα το βράδυ μπορούμε πλέον να απολαμβάνουμε τον καινούργιο χαρακτηρισμό που μας αποδόθηκε δια στόματος πρωθυπουργού...

Για τις ιδέες μας,
για τα δικαιώματα μας,
για τις κραυγές διαμαρτυρίας μας,
για τους αγώνες που κάναμε για να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν,
για τα δακρυγόνα που εισπνεύσαμε,
για το ξύλο που φάγαμε,
για τις νύχτες που περάσαν συμφοιτητές μας σε κελιά,
για όσα πιστεύουμε, στηρίξαμε, στηρίζουμε και θα στηρίζουμε, μια λέξη μόνο...

ΤΑΡΑΞΙΕΣ

Απλά απαράδεκτο...

Πόσο άλλαξες...