Αθάνατος.

Χωρίς λόγια...

Βλέπω τον κόσμο με άλλα "μάτια"...

Άραγε που μπορούμε να βρούμε ένα ζευγάρι γυαλιά σαν εκείνα που βρήκε ο πρωταγωνιστής της αξεπέραστης ταινίας του John Carpenter "They live"?

Ίσως αυτή η "ανακάλυψη" να αποτελούσε το έναυσμα για να ξυπνήσουμε από το λήθαργο και να σηκωθούμε από τους καναπέδες και τα κρεβάτια μας...

Όμως αυτό είναι που πρέπει να μας συμβεί?
Ή μήπως θα ήταν καλύτερα να δούμε με τα μάτια της συνείδησής μας και να βάλουμε επιτέλους τα γυαλιά σε όσους μας καταπιέζουν?

Σταματήστε τη γη! Θέλω να κατέβω...

Άραγε τι θα σκέφτεται ο Θεός, η παγκόσμια ανώτερη δύναμη, η αρχέγονη ενέργεια που γέννησε αυτόν τον πλανήτη και μας τον "παρέδωσε", αν βλέπει πως τον μετασχηματίσαμε? πως τον αλλοιώσαμε? πως τον καταντήσαμε?

Πόσο ανόητο θα θεωρεί το νοήμον είδος μας που δεν αντιλαμβάνεται την αξία αυτού που του δόθηκε? Πόσο χρήσιμη και ταυτόχρονα άχρηστη είναι η νοημοσύνη μας?
Χρήσιμη γιατί κατασκεύασε αμέτρητα πράγματα για να κάνει ΖΩΗ αυτό που κάποτε ήταν απλά επιβίωση, αλλά άχρηστη γιατί δεν υπολόγισε ότι έχτιζε ένα σπίτι χρησιμοποιώντας τούβλα από τα θεμέλια...

Μια φορά κι έναν καιρό, ο άνθρωπος ζούσε σε αρμονία με τη φύση κι εκείνη του χάριζε απλόχερα τα αγαθά της. Σήμερα δεν έχει σχεδόν τίποτα πια να δώσει. Οι θάλασσές της μολύνθηκαν, ο αέρας που την περιβάλλει βρωμάει καπνό, καυσαέρια, μπογιά και σίδερο. Τα δέντρα της δίνουν τη θέση τους σε βίλες, τουριστικές εγκαταστάσεις, οδικά περάσματα και καζίνο. Ζεσταίνεται και ξηραίνεται και ταυτόχρονα πλημμυρίζει και βουλιάζει... Προσπαθεί να κρατήσει, αλλά μέχρι πότε?

Μια φορά κι έναν καιρό, ο άνθρωπος ήταν φίλος με τα ζώα. Τώρα τα καίει επειδή τον ενοχλεί η φασαρία, τα γδέρνει για να ντύσει την "ασχήμια", να καλύψει το βαθύ κενό και να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία. Τα φυλακίζει και τα βασανίζει για να παράγουν για εκείνον, όχι όμως όπως τα προόρισε η φύση να κάνουν, αλλά όπως προστάζουν οι νόμοι της αγοράς, οι σύγχρονες θεότητες...

Μια φορά κι έναν καιρό, ο άνθρωπος αγαπούσε τον άνθρωπο. Τώρα ο καθένας ζει και αναπνέει μόνο για τον εαυτό του. Δεν κοιτάζει γύρω του, δε λέει καλημέρα, ευχαριστώ, συγγνώμη. Δεν απλώνει το χέρι του, δε χαμογελάει... Σήμερα άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους στο βωμό της εθνικής κυριαρχίας, του ελέγχου του φυσικού πλούτου και των ενεργειακών πηγών, της υπεροχής στην παραγωγή, του καθορισμού του παγκόσμιου γίγνεσθαι...

Ποια μορφή έχουν πάρει σήμερα αξίες και θεσμοί που γεννήθηκαν κι εξελίχθηκαν μαζί με τον άνθρωπο?

Ο αθλητισμός είχε κάποτε βαθύ συμβολισμό. Ήταν αυτό που διατηρούσε τον άνθρωπο υγιή και ευφυή κατά το "νους υγιής εν σώματι υγιή". Αλλά ήταν και αυτό που είχε συνδεθεί άρρηκτα με την ευγενή άμιλλα, την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών. Στον 21ο αιώνα είναι μια βιομηχανία χρήματος, χορηγών και απαγορευμένων ουσιών.

Η παιδεία ήταν αυτό που έκανε τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από την υπόλοιπη δημιουργία. Αναφαίρετο δικαίωμα για τον καθένα, ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυλή, την κοινωνική θέση ή την τσέπη. Τώρα πια βαδίζει προς την είσοδο των μεγάλων εταιριών και του σύγχρονου χάρτινου θεού... του χρήματος.

Η μουσική κάποτε αποτελούσε επανάσταση. Διασκέδαζε την ψυχή αλλά και αφύπνιζε συνειδήσεις για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο. Σήμερα είναι ένα τεράστιο κελί με προβολείς και πίστες που αποκοιμίζει, τσουβαλιάζει, σβήνει κάθε ίχνος ατομικότητας.

Η πολιτική ήταν κάτι σοφό και ιερό. Το εργαλείο που θα έφερνε την αρμονία στη συνύπαρξη και την ευημερία των λαών. Με το πέρασμα των χρόνων έγινε επάγγελμα, προνόμιο των μεγαλοκρατόρων. Ένα παιδί που γεννιέται από μεγάλα τζάκια μέσα στο χρήμα και το αίμα.

Η ελευθερία... η μεγαλύτερη αξία στη ζωή και την ιστορία του ανθρώπου. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να πορευθεί κανείς και πουθενά. Χιλίαδες αγωνίστηκαν και πέθαναν για να τη διασφαλίζουν. Κι όμως σήμερα είναι πια κάτι που δεν υπολογίζεται μπροστά στη μεγιστοποίηση του κέρδους και της πολιτικής δύναμης κι επιρροής.

Η ειρήνη, η αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη ενός δίκαιου κόσμου ο οποίος να μπορεί να φιλοξενήσει μέσα σε κλίμα αρμονίας και συνεργασίας τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτόν. Σήμερα είναι μια εύθραυστη συνθήκη που εύκολα και αβίαστα μπορεί να καταπατηθεί με σκοπό τη εξυπηρέτηση οικονομικών, πολιτικών και άλλων συμφερόντων, χωρίς ποτέ να υπολογίζονται οι αθώες ζωές που χάνονται κάθε φορά...

Η ιατρική ήταν το ύψιστο λειτούργημα. Κρατούσε στα χέρια της το μεγαλύτερο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή. Έγινε όμως ένα μέσο για να πλουτίζουν λίγοι που εμπορεύονται ανθρώπινα όργανα, βρέφη, την ίδια τη ζωή ή που εκβιάζουν και παρέχουν υπηρεσίες με φακελάκια στις τσέπες.

Η θρησκεία... η ελπίδα και παρηγοριά κάθε ανθρώπου. Η πίστη σε κάτι ανώτερο, όποιο κι αν είναι αυτό, που δίνει δύναμη για να προχωρήσουμε και να περάσουμε κάθε εμπόδιο, ακόμα και τον ίδιο το θάνατο. Τώρα πια κάτι που έχασε την αξία του μέσα από πολέμους, σφαγές και αρπαγές. Κάτι που δεν μπόρεσε να ξεφύγει από το εμπόριο, την "πελατεία" και τη διαφθορά του χρήματος και της εξουσίας.

Ο άνθρωπος μετατρέπεται σιγά σιγά σε μηχανή. Δουλεύει ατελείωτα, υπερπαράγει και υπερκαταναλώνει κούφια αγαθά. Δεν πιστεύει σε τίποτα και κανένα. Πουλάει και αγοράζει τα πάντα, ακόμα και το Θεό... Το χειρότερο είναι ότι σιωπά...
Σαν να είναι ευτυχισμένος,
σαν να μη θέλει τίποτα καλύτερο,
σαν να περιμένει απλά πότε θα τελειώσει η θητεία του στο στρατό που λέγεται "επιβίωση στον 21ο αιώνα"...
Μέρα με τη μέρα το σπίτι, έχοντας χάσει τα θεμέλια, είναι έτοιμο να γκρεμιστεί...

Ψάχνω σε όλα αυτά να βρω ένα παραθυράκι ελπίδας. Αυτό όμως που μου έρχεται στο μυαλό είναι η πόρτα του truman show. Κάτι με σπρώχνει να ακολουθήσω το Jim Carrey και απλά να βγω..


Μπορεί να μου πει κάποιος που είναι αυτή η πόρτα...?