We don't need your thought control...

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

Ξεκινώντας την αναδρομή μου στην περίοδο των καταλήψεων των πανεπιστημίων, θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω ότι οι επιμέρους φοιτητικές κοινότητες μπήκαν με πολύ δειλά βήματα ξανά στο χορό που είχαν αρχίσει το καλοκαίρι και που είχε μείνει στάσιμος μέχρι και το Δεκέμβρη. Πολλοί από τους φοιτητές αναλογιζόμενοι τις απώλειες εξεταστικών, μαθημάτων, τις αναβολές μεταπτυχιακών και τις χαμένες πληρωμές προκαταβολών, ήταν πολύ διστακτικοί στο να ξαναστηρίξουν τις κινητοποιήσεις που είχαν αρχίσει να ετοιμάζουν οι αριστεροί φοιτητές, πόσο μάλλον να στηρίξουν την ιδέα της κατάληψης.

Έτσι κάπου στα μέσα Ιανουαρίου βρεθήκαμε με την πανεπιστημιακή κοινότητα διχασμένη. Κάποια από τα ιδρύματα να τελούν υπό κατάληψη και κάποια άλλα να διεξάγουν κανονικά την εξεταστική τους. Όμως καθώς ωρίμαζε η κατάσταση και οι σχολές έβγαιναν από τον συγκεκριμένο τορβά, οι φοιτητές πάλι αντιλαμβανόμενοι το πόσο βάναυσα η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθούσε να καταπατήσει τα δικαιώματά τους, αποφάσισαν να βγουν στους δρόμους και να κλείσουν τη συντριπτική πλειονότητα των πανεπιστημίων για ακόμα μια φορά, αποφασισμένοι να αντισταθούν με κάθε μέσο στην αναθεώρηση του συντάγματος και στο νόμο που θα προωθούσε το υπουργείο παιδείας.

Δύο ήταν τα κύρια «όπλα» των φοιτητών κατά των μεταρρυθμίσεων: οι καταλήψεις και οι πορείες. Για τις καταλήψεις δεν μπορούμε να πούμε και πολλά πράγματα (αν και τη θεωρώ τον πιο αποτελεσματικό μοχλό πίεσης) μιας και είναι μια σταθερή, αναλλοίωτη κατάσταση. Οι πορείες όμως ήταν αυτές που συζητήθηκαν περισσότερο. Κάθε φορά που γινόταν πορεία πλημμύριζε ο κόσμος από εμπειρογνώμονες που ανέλυαν τα έκτροπα που συνέβαιναν, κατέκριναν τη νεολαία για τα λανθασμένα πρότυπα και τις σάπιες αξίες που έχει υιοθετήσει κι έκαναν λόγο για αλήτες που βγάζουν το άχτι και την καταπίεσή τους. Κανείς δε βγήκε όμως να μιλήσει για τα δακρυγόνα που έριχναν τα ΜΑΤ σε φοιτητές που απλά ήθελαν να διαδηλώσουν, κανείς δε μίλησε για τις άδικες προσαγωγές, για τις άθλιες συνθήκες κράτησης για τους τόσους τραυματισμούς και για χίλια άλλα δύο. Αλλά πού επέμειναν τα μέσα και οι φορείς; Στο ότι κάηκε το φυλάκιο στο μνημείου του άγνωστου στρατιώτη! Στο ότι δηλαδή κάηκε μια καλύβα ενώ 10 μέτρα πιο μακριά τα ΜΑΤ είχαν σαπίσει τους φοιτητές στο ξύλο!!! Σε ποια άλλη χώρα θα μπορούσαν να συμβαίνουν αυτά; Μόνο στη δικιά μας! Πάλι καλά να λέμε που δεν έχουμε και χούντα! Όμως με τον ερχομό Πούτιν στην Ελλάδα επαληθεύτηκε δυστυχώς ένας συλλογισμός μου σχετικά με τις πορείες. Ένας συλλογισμός που έλεγε ότι οι πορείες διαφημίζονται τόσο πολύ και συζητούνται επειδή εκείνη τη στιγμή είναι σα να γίνεται μια μικρογραφία εμφύλιου πολέμου. Επειδή «σύσσωμη η αστυνομική δύναμη είχε παραταχθεί για να πατάξει τις ορδές της φυλής των αναρχικών, των ούνων και των βανδάλων που ήρθαν να διαλύσουν την ευημερία μας». Όμως με το που σταμάτησαν τα επεισόδια, βλέποντας την πορεία στις ειδήσεις μου ήρθε αυτόματα μια όχι και τόσο τιμητική σκέψη: «Πορεία χωρίς επεισόδια είναι παρέλαση». Μπορεί κάποιοι να διαφωνήσουν κάθετα όμως αυτό είδα να ισχύει.

Έτσι λοιπόν με τα πολλά πέρασε ο νόμος σχετικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μπορεί η αναθεώρηση του συντάγματος να μην ψηφίστηκε πλήρως όμως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι μπορεί να συμβεί στο άμεσο μέλλον. Οι σχολές άρχισαν να ανοίγουν, η δυναμική των πορειών πήρε την κατιούσα κι όλα σταμάτησαν. Πέρα βέβαια από μία πολύ μικρή μερίδα φοιτητών που πλέον δυστυχώς έχουν αποκτήσει την στάμπα του γραφικού. Μόνο μια ελπίδα έχουμε ακόμα. Να κριθεί ο νόμος αντισυνταγματικός και να αποσυρθεί. Ειδάλλως όλα τα ιδρύματα είναι έτοιμα να τον δεχτούν και να τον αφομοιώσουν. Και τότε αυτοί που θα ξαναβγούν να φωνάξουν δε θα καταφέρουν τίποτα…

Από το όνειρο...

...στην πραγματικότητα

Πανελλήνια «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ» Σπουδαστική Παράταξη...με σήμα τη γροθιά!

Ακούω τώρα τελευταία πράσινους να κατηγορούν κόκκινους... Τους χαρακτηρίζουν διασπαστές του φοιτητικού κινήματος. Τους κατηγορούν για το ότι βγήκαν από τα ενωτικά πλαίσια στις γενικές συνελεύσεις και δεν πρότειναν καταλήψεις μετά το Πάσχα. Τους προσάπτουν ότι υποκινούνται από τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα και τις ψηφοθηρικές τους τάσεις (καθότι έρχονται κι εκλογές...). Ότι ακολουθούν πιστά τις εντολές του πολιτικού τους φορέα... Αναρωτιούνται πού είναι οι αγωνιστές...

Καταθέτοντας την προσωπική μου άποψη, θα έρθω να συμφωνήσω με τα παραπάνω και να εκφράσω κι εγώ από την πλευρά μου την απορία μου σχετικά με το τι απέγινε η αγωνιστικότητα της ΠΚΣ και η προτροπή της για μαζικούς αγώνες... Έχω όμως να εκφράσω και κάποιες άλλες απορίες...

Ποιος τους κατηγορεί?
Η ΠΑΣΠ?
Μια παράταξη που λίγο πριν από τις διακοπές του Πάσχα ξεκίνησε τις προεκλογικές-αγωνιστικές της εκδηλώσεις με πάρτι και μπουζούκια?
Μια παράταξη που ήταν απούσα από το συλλαλητήριο της 22ης Μαρτίου γιατί είχε εσωκομματικές εκλογές?
Μια παράταξη που στις συγκεκριμένες εσωκομματικές εκλογές και προκειμένου να εκλέξει τους «κατάλληλους» συνέδρους, δεν είχε πρόβλημα να επιτρέψει την προσέλευση στις κάλπες ατόμων που ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους όπως για παράδειγμα αυτόν της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ?
Μια παράταξη που ήταν απούσα από το συλλαλητήριο της 29ης Μαρτίου γιατί είχε διοργανώσει το συνέδριο της νεολαίας του πολιτικού της φορέα?
Μια παράταξη που φιλοξενεί στους κόλπους της απόψεις (όσο λίγες και να είναι) υπέρ των «μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων»?
Μια παράταξη που μετά το Πάσχα δε συμμετείχε καν στις γενικές συνελεύσεις?
Μια παράταξη που σταμάτησε να προτείνει καταλήψεις όταν είδε ότι η μπάρα των ανένταχτων –αδιάφορων για το νόμο πλαίσιο- φοιτητών έγερνε κατά των καταλήψεων και θα έχανε ψήφους?
Μια παράταξη που μετά την επιστροφή από τις διακοπές του Πάσχα και πριν αποφασιστεί ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του φοιτητικού κινήματος γέμισε τις σχολές με προεκλογικές αφίσες?
Έλεος!

Καλό είναι να ασκείτε κριτική σε μια παράταξη από την οποία μπορείτε να αντλήσετε κόσμο και ψήφους –άλλωστε μην ξεχνάμε ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο- άλλα ακόμη καλύτερο είναι που και που να ασκείτε και μια στοιχειώδη ΑΥΤΟκριτική...

Απλά και μόνο για να μη γίνεστε προκλητικοί.
Απλά σαν αναγνώριση για τα παιδιά που είναι πραγματικοί ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ και που θα φτάσουν μέχρι το τέλος, ενώ εσείς εγκαταλείψατε.
Απλά για να μην αποδείξετε ότι ο αγώνας που κάνατε μέχρι τώρα ήταν ψεύτικος και εικονικός και πίσω του κρύβονταν άλλα συμφέροντα.
Απλά για να είστε έστω και μια φορά αγωνιστές στην τιμιότητα, την ειλικρίνεια και την αυτογνωσία.

Απλά για να λέγεστε παράταξη...

The future is ours...

Θέλω να πιστέψω...

Οι διακοπές του Πάσχα τελείωσαν και η καθημερινότητα που επέστρεψε δυναμικά με βρίσκει να αναρωτιέμαι...
Ως εδώ ήταν?
Ως εδώ ήταν ο αγώνας?
Ως εδώ πάλεψε το κίνημα?
Ως εδώ έφτασε η αντίδραση?
Ως εδώ αντέξαμε να φωνάξουμε για τα δικαιώματα μας?
Γιατί?
Γιατί οι 338 σημαίες έγιναν 22?
Γιατί παραδώσαμε τα όπλα?
Πού είναι οι τόσες χιλιάδες φοιτητών?

Γνωρίζω πολύ καλά και δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι το κόστος είναι πολύ μεγάλο εδώ που φτάσαμε. Όμως θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του ποιητή: "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή..."
Τίποτα απ' όσα δικαιούμαστε δεν θα μας χαρίσουν. Πρέπει να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις γι' αυτά. Και θέλω να πιστεύω πως δεν έχουν εξαντληθεί...

Θα ήθελα στον κόσμο που ζούμε να μας παρέχουν τα αυτονόητα.
Θα ήθελα στον κόσμο που ζούμε να μας χαρίζουν αυτά που χρειαζόμαστε, αυτά που δικαιούμαστε, αυτά που αξίζουμε...

Όμως σε αυτόν τον κόσμο ξέρουν να μας χαρίζουν μόνο σκλαβιά, φτώχεια και πείνα.
Ξέρουν να μας παρέχουν απλόχερα το συναίσθημα του να χάνεις όσα σου ανήκουν και όσα έχεις ιδρώσει για να αποκτήσεις.
Ξέρουν να μας χαρίζουν σανό για να ταϊζουμε το βιομηχανικά κατασκευασμένο "είναι" μας.
Ξέρουν να μας κλειδώνουν σε ένα κουτί, αλλά να μας δίνουν κι ένα παιχνιδάκι για να είμαστε χαρούμενοι και να λέμε κι ευχαριστώ...

Μπορεί να φταίει το νεαρό της ηλικίας μου για τις σκέψεις αυτές.
Μπορεί όμως και να μη φταίει.

Θέλω να πιστέψω πως τίποτα δεν τελείωσε, πως δε σωπάσαμε, πως δεν κρυφτήκαμε στη σκιά των σύννεφων που κρύβουν τον ήλιο.
Θέλω να πιστέψω πως την Πέμπτη θα είμαστε και πάλι χιλιάδες στους δρόμους.
Θέλω να πιστέψω πως είμαστε εδώ...