Μπράβο σας...

Απίστευτη αποδείχθηκε η ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα των bloggers για την εκδήλωση διαμαρτυρίας και πένθους μετά την πρόσφατη και δίχως προηγούμενο εθνική τραγωδία...

Χιλιάδες κόσμου, ντυμένοι στα μαύρα συγκεντρώθηκαν σήμερα το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος, δηλώνοντας με την παρουσία τους την αντίδραση και την αποδοκιμασία για τους απαράδεκτους χειρισμούς της κυβέρνησης απένατι στην καταστροφή του φυσικού πλούτου της χώρας και το θάνατο δεκάδων ανθρώπων...


Απίστευτη όμως ήταν (για ακόμα μια φορά) και η συμπεριφορά των ματ, που πάντα ετοιμοπόλεμοι, με ασπίδες και κράνη επιχείρησαν να αμαυρώσουν τη μεγαλύτερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, συμπαράστασης και πένθους στην ιστορία της χώρας...

Οι δυνάμεις των ματ, πάνω στις νωπές ακόμα πληγές μας από τα χιλιάδες στρέμματα καμένης γης, πάνω στα 64 πτώματα των συνανθρώπων μας, πανω στα ερείπια εκατοντάδων σπιτιών και πάνω στις πυρκαγιές που εξακολουθούν μέχρι τώρα να αποτελειώνουν την ήδη κατεστραμμένη μας γη, επιτέθηκαν στους διαδηλωτές με κροτίδες χωρίς απολύτως κανένα λόγο...

Δε σεβάστηκαν ούτε το γεγονός ότι στη σημερινή συγκέντρωση δεν έδωσαν το παρόν μόνο νέοι "αλήτες" φοιτητές, αλλά και άνθρωποί μεγάλης ηλικίας, οικογένειες με τα μωρά στα καρότσια, γιαγιάδες και παππούδες...

Γιατί?

Σήμερα πήγαμε να πενθήσουμε τις χαμένες ζωές...
Σήμερα πήγαμε να "φωνάξουμε σιωπηλά" για την καμένη μας γη...
Σήμερα έπρεπε να είναι κι αυτόι ανάμεσα στο πλήθος με μαύρα ρούχα...
Σημερα δεν έπρεπε να στέκονται από πάνω μας με μαύρα γκλομπ και μαύρες ψυχές...

ΣΗΜΕΡΑ έπρεπε να φωνάξουν μαζί μας... ντροπή...

Εδώ ο κόσμος καίγεται... Βαρκούλες (θα) αρμενίζουν

Παραθέτω ένα κείμενο μιας φίλης απο Θεσσαλονίκη. (Ευχαριστώ Σοφία)


Δεν ξέρω πραγματικά τι να πω.

Ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει τέτοιο κακό. Εδώ και 4 μέρες η τηλεόραση δείχνει μόνο φρίκη. Όλη η Ελλάδα καίγεται. Δεν φοβάμαι καμία φυσική καταστροφή. Ούτε σεισμούς ούτε πλημμύρες. Τη φωτιά όμως την τρέμω.

Σε λίγες μέρες θα ψηφίσω για πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές. Θα πρέπει να εκλέξω τους εκπρόσωπους μου. Ξέρετε κάτι? Εγώ δεν θέλω να ψηφίσω κανέναν τους. Ούτε μπλε, ούτε πράσινους, ούτε κόκκινους, Γιατί στην τελική όλοι ίδιοι είναι. Όλοι έσπευσαν να κάνουν την βόλτα τους στα καμένα και όλοι έσπευσαν να εκφράσουν τα συλλυπητήρια τους στις οικογένειες των νεκρών. Των νεκρών... Άραγε ο φρικτότερος θάνατος δεν είναι να καείς ζωντανός? Να βλέπεις τις φλόγες να έρχονται και να μην μπορείς να κανείς τίποτα? Άραγε πώς ένιωθε αυτή η μάνα όταν έβλεπε ότι θα χάνονταν και αυτή και τα παιδιά της. Δεν θα μάθουμε ποτέ...καλύτερα να μη μάθουμε ποτέ.

Χθες το απόγευμα έκλεισα την τηλεόραση και άρχισα να κλαίω. Να κλαίω από απελπισία. Να κλαίω από θλίψη για τον θάνατο τόσών ανθρώπων. Να κλαίω από αγανάκτηση. Ούτε εγώ ήξερα γιατί. Μάλλον για να ξεσπάσω την οργή μου κάπου.

Αν θα σκότωνα αυτούς που έβαλα τις φωτιές? Δεν ξέρω αν θα τους σκότωνα. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να τους κάνουμε κάτι πολύ χειρότερο. Δεν ξέρω τι. Μπορεί να μιλάει η οργή μου τώρα αλλά αυτό που τους αξίζει είναι χειρότερο από το να πεθάνουν.

Μιλάνε όλη μέρα για σκοπιμότητες. Οικονομικές, πολιτικές,...Άλλοι μιλάνε για ευθύνες. Το θέμα είναι: κάνει κάποιος κάτι? Κανείς! Οι περιοχές κηρύχθηκαν αναδασωτέες. Ε και? Μήπως θα μπορέσουν ποτέ να αναδασώσουν τόσα στρέμματα καμένης γης? Πώς? Τι μέσα? Χρειάζονται άπειρα δεντρίλια, άπειροι άνθρωποι και άπειρα χρήματα. Και αυτή τη στιγμή που έχει καεί ένα μεγάλο μέρος των καλλιεργειών (και κυρίως των ελιών) η χώρα είναι αδύνατο σχεδόν να αντεπεξέλθει οικονομικά (μπορούμε ακόμα όλοι να ξεχάσουμε τις παροχές που τάζουν όλα τα κόμματα προεκλογικά…το ταμείο είναι μείον βλέπετε….) Θα μπορέσουν να ξαναφέρουν πίσω τα ζώα που κάηκαν? Εγώ είμαι η πρώτη που αν ζητήσουν εθελοντές για αναδάσωση θα πάω. Θα ζητήσουν όμως?

Πρέπει οι Έλληνες να αποκτήσουμε όλοι οικολογική συνείδηση. Είναι κρίμα που δεν υπάρχουν κόμματα οικολόγων (και μιλάω για σοβαρούς οικολόγους όπως οι Πράσινοι στην Γερμανία όχι κάποιους γελοίους και γραφικούς που υπάρχουν στην Ελλάδα) με ισχυρή φωνή. Πότε περιμένουν να ξυπνήσουν όλοι; Όταν θα φτάσει η θερμοκρασία 50 βαθμούς? Όταν το χειμώνα, που δεν είναι και πολύ μακριά, στην Αθήνα θα θέλουμε φουσκωτές βαρκούλες να διασχίσουμε τους δρόμους? Η μάλλον μπορούμε να κινούμαστε αποκλειστικά με βάρκες. ΘΑ λύσουμε και το πρόβλημα της ρύπανσης που θα δημιουργηθεί.

Ναι ναι… Να γίνουμε κάτι σαν τη Βενετία. Θα είναι εξαιρετικός τουριστικός προορισμός. Καλύτερος ίσως από τη Βενετία. Αυτοί καρναβάλι έχουν μόνο τον Φεβρουάριο…ενώ εμείς είμαστε καρναβάλια όλο τον χρόνο!

Θα είμαστε όλοι εκεί...

(Ένα mail όπως τό έλαβα)

Δυστυχώς η Ελλάδα εξακολουθεί να φλέγεται ανεξέλεγκτα. Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, πρόκειται για τη μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισε ο τόπος από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα. Φυσικά και προέχει να βοηθήσουμε όλοι με όποιον τρόπο μπορούμε στο έργο της κατάσβεσης. Μακάρι να είχε αναπτυχθεί ο εθελοντισμός σ' αυτή τη χώρα ώστε να μπορούσαμε όλοι να αναλάβουμε συγκεκριμένα πόστα και συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Μακάρι να είχαμε εκπαιδευτεί ώστε να γνωρίζουμε επακριβώς τι πρέπει να κάνουμε σε μια τέτοια περίπτωση. Μακάρι να είχαμε στη διάθεση μας τα απαραίτητα μέσα και μία ικανή ηγεσία για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά το ολοκαύτωμα. Όμως ο εθελοντισμός υπήρξε χρήσιμος μόνο για να στηρίξουμε αφιλοκερδώς τους Ολυμπιακούς Αγώνες των χορηγών. Τώρα που κινδυνεύει να καεί ακόμα και η ίδια η Αρχαία Ολυμπία, πού είναι όλοι εκείνοι που μιλούσαν για αρχαίο πνεύμα αθάνατο και εθνικά μεγαλεία; Με ποιό δικαίωμα αφήνουν μία ολόκληρη χώρα στο έλεος πυρκαγιών που κάθε άλλο παρά θεομηνίες είναι; Πώς είναι δυνατόν να μιλάνε για εκλογές και ψήφους;
Δε θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να ακούμε υποσχέσεις και ευφάνταστες θεωρίες αποποίησης κυβερνητικών ευθυνών. Διαδώστε με κάθε μέσο το παρακάτω μήνυμα για μία πρώτη μαζική αντίδραση ενάντια στο πρωτοφανές έγκλημα που συντελείται στη χώρα μας:
ΑΦΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΧΤΗ. ΓΙΑΤΙ;

ΟΛΟΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.
Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 το απόγευμα. Στην πλατεία Συντάγματος και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

Αποδοκιμάζουμε το αίσχος χωρίς πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.
ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Αντιγράψτε το παραπάνω μήνυμα και στείλτε το παντού με SMS ή e-mail. Αναρτήστε το banner στο site ή το blog σας. Τυπώστε το και μοιράστε το όπου μπορείτε. Ενημερώστε φίλους, γνωστούς, τα ΜΜΕ και όποιες τοπικές οργανώσεις ή φορείς πιστεύετε ότι θα θελήσουν να διαμαρτυρηθούν μαζί μας. Και προ παντός, κατεβείτε στους δρόμους και τις πλατείες την Τετάρτη, όπου κι αν βρίσκεστε. Αυτό το κακό δεν πρόκειται να το αφήσουμε να περάσει έτσι.

Όλα κάηκαν...

Χωρίς πολλά λόγια...

(Οι εικόνες είναι από το in.gr)

"Κάηκε ο τόπος μας..."

Ένας νομός που αργοπεθαίνει...

Βλέπω τα πανέμορφα μέρη που έζησα οχτώ χρόνια από τη ζωή μου, να χάνονται μέσα στις λυσσασμένες φλόγες...
Βλέπω το ένα χωριό μετά το άλλο να εξαφανίζεται από το χάρτη παίρνοντας μαζί του ανθρώπινες ζωές, περιουσίες, αναμνήσεις.

Αισθάνομαι πόνο και οργή γι'αυτό που συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα. Όμως γι'αυτά τα μέρη, για το νομό που έχει αποδεκατιστεί, για το νομό Ηλείας, ο πόνος είναι μεγαλύτερος...

Κοιτάζω στα μάτια τους ανθρώπους που αγαπώ και βλέπω μέσα τους τη θλίψη για την πατρίδα τους, που αβοήθητη πνίγεται και βυθίζεται στον πύρινο εφιάλτη, χωρίς επιστροφή.
Τα μέρη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν δε θα είναι πια όπως τα θυμούνται...
Το πανέμορφο πράσινο τοπίο που είναι χτισμένες οι αναμνήσεις τους έγινε ασπρόμαυρο... έσβησε...

Τους ακούω να μου λένε: "Κάηκε ο τόπος μας..."

Τι να τους πώ?
Ποια λέξη ή φράση μπορεί να τους κάνει να αισθανθούν καλύτερα?
Πώς θα τους δώσω την ελπίδα ότι όλα μπορούν να ξαναγίνουν όπως πριν, όταν αυτή η ελπίδα έχει πια ξεριζωθεί από μέσα μου?
Σιωπή...

"Παρακαλώ μόνο να ξυπνήσω και να έχει τελειώσει αυτός ο εφιάλτης..."

Κι εγώ παρακαλώ... Όλη η Ελλάδα παρακαλά... Όλοι παραδομένοι στο έλεος κάποιου θεού...

Καπνός, στάχτη και θάνατος...

Βυθίσατε την Ελλάδα στο πένθος... Σιχαμένοι, αλήτες, δολοφόνοι...

Στον απολογισμό του καλοκαιριού είδατε ότι δεν καταφέρατε να κάψετε ολόκληρη την Ελλάδα. Ότι σας ξέφυγαν οι τελευταίες πηγές αναπνοής. Έτσι αποφασίσατε να σβήσετε από το χάρτη το τελευταίο μας πράσινο... Και μαζί του σπίτια και ανθρώπινες ζωές...

Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω την οργή που αισθάνομαι. Δε μπορώ να διαλέξω λέξεις και να φτιάξω προτάσεις που θα αποτυπώνουν τις σκέψεις μου...


Απολαύστε τώρα την πύρινη κόλαση που δημιουργήσατε...
Και να θυμάστε ότι η πύρινη κόλαση που θα καταπιεί τις ψυχές σας, θα είναι πολύ χειρότερη...

Όταν η φύση έχει κέφια...

Μια μικρή γεύση από την πανέμορφη Ελαφόνησο... Χωρις πολλά λόγια...

Και το σύνθημα του νησιού:

ΕΛΑ αΦΟβα στη ΝΗΣΟ...!

Φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται...

Πλησιάζει η ομορφότερη νύχτα του καλοκαιριού... Κάτι που μπορεί να ταξιδέψει τον καθένα μακριά από το άγχος και τα προβλήματα.

Την ίδια στιγμή που...
τα δάση που μπορούμε να επισκεφθούμε και να αναπνεύσουμε ζωή καίγονται το ένα μετά το άλλο,
οι θάλασσες με τα καταγάλανα νερά και τα κύματα -καπετάνιους για κάθε λογής ταξίδι- μετατρέπονται σε δεξαμενές αποβλήτων,
ο ουρανός που μας σκεπάζει προστατευτικά έχει αρχίσει να θολώνει και να κρύβει τις ομορφιές του,
ο άνεμος που δροσίζει και παίρνει μακριά κάθετι κακό γίνεται θερμή πνοή ενός οργισμένου θεού,
η βροχή που μπορεί να ξεπλύνει τη βρωμιά του κόσμου έρχεται απειλητική, καταστρέφοντας σαν να παίρνει εκδίκηση...

Την ίδια όμως στιγμή υπάρχει κάτι για να μας θυμίζει ότι η μαγεία εκεί έξω δεν έχει χαθεί ακόμα. Υπάρχει κάτι που δεν μπορέσαμε να αγγίξουμε με το χέρι της καταστροφής...
Μια μικρή λύτρωση... Κρατά λίγες ώρες που όμως φαίνονται αιωνιότητα σε όποιον αφεθεί να απολαύσει αυτό το μεγαλείο.

Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε αυτή τη στιγμή που το σύμπαν μας παρουσιάζει έναν από τους θησαυρούς του...

I wish for this night-time
to last for a lifetime...

Sleeping sun - Nightwish

Χωρίς τίτλο...

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007... Ώρα 11:00... Μόλις είχα τελειώσει μια τηλεφωνική κουβέντα με δυο πολύ καλούς μου φίλους περιμένοντας το 915 για να πάω σπίτι μου μετά τη δουλειά. Το λεωφορείο έφτασε σχεδόν αμέσως αφότου έκλεισα το τηλέφωνο. Μπήκα μέσα και κάθησα σε μια από τις θέσεις της γαλαρίας μιας και θα κατέβαινα στο τέρμα. Όλα κυλούσαν απολύτως ήρεμα μέχρι που το λεωφορείο έφτασε στη στάση που βρίσκεται λιγα μέτρα μετά την αρχή της ανηφόρας της Βασιλέως Γεωργίου (μου διαφεύγει το όνομα).

Με το που έφτασε το λεωφορείο σ' αυτή τη στάση, ένας κύριος, σχετικά μεγάλης ηλικίας, άρχισε να χειροκροτάει. Παρέλειψα να αναφέρω ότι καθόλη τη διαδρομή συνεχώς κάτι κυρίες μουρμούριζαν σχετικά με ότι περίμεναν στη στάση μισή ώρα. Όταν μπήκε ο κύριος μέσα άρχισε να απευθύνεται με έντονο ύφος στο οδηγό και να τον βρίζει. Ο οδηγός αρχικά του είπε να κατεβεί από το λεωφορείο αλλά ο κύριος εξοργίστηκε και άρχιζε να φωνάζει και συνέχιζε να βρίζει και να ρωτάει με ποιο δικαίωμα ο οδηγός ενώ είχε αργήσει τρία τέταρτα είχε το θράσσος να του πει να κατέβει και από το λεωφορείο. Ο οδηγός έκανε στην άκρη του δρόμου και σταμάτησε. Σηκώθηκε όρθιος και φώναξε στον άνθρωπο ότι αν θέλει να φτάσει σπίτι του, τότε να κάτσει σε μια θέση και να σταματήσει να φωνάζει. Μετά πήγε πάλι στη θέση του και άναψε ένα τσιγάρο. Ο κύριος συνέχιζε να φωνάζει και να βρίζει απτόητος έχοντας πλέον και υποστήριξη τις γυναίκες που προανέφερα οι οποίες μίλαγαν σχετικά με το πώς θα κάνουν αναφορά στον οδηγό. Μετά από παρακλήσεις των υπολοίπων επιβατών που ήθελαν να πάνε σπίτι τους το λεοφωρείο ξαναξεκίνησε.

Τρεις στάσεις μετά, ενώ οι μουρμούρες είχαν καταλαγιάσει, ένας άλλος κύριος που καθόταν άρχισε να έχει σπασμούς και δεπτερόλετα μετά έγειρε το κεφάλι προς τα αριστερά αναίσθητος. Μία κυρία σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει σαν τρελή το όνομα του ανθρώπου και καποιοι από τους επιβάτες εξίσου φώναζαν στον οδηγό να σταματήσει. Λίγα μέτρα πιο κάτω το λεωφορείο σταμάτησε. Ένα παλικάρι προσπάθησε να ανοίξει το παράθυρο πάνω από το κεφάλι του ανθρώπου αλλά μάταια. Μία κυρία έδωσε το μπουκάλι της με το τον οποίο έβρεξαν και του έκανα αέρα. Η κυρία που έλεγε το όνομά του (μάλλον γυναίκα του) είπε ο,τι ήταν καρδιακός και ότι έτρεμε ολόκληρος αρκετή ώρα πριν το γεγονός, κάτι στο οποίο συμφώνησαν και οι συνεπιβάτες. Μετά ρώτησε αν είχε κανένας πάνω του υπογλώσσιο, τραγικό, λες και όλοι οι καρδιακοί ήταν τέτοια ώρα έξω από το σπίτι τους και μάλιστα θα είχαν και υπογλώσσια. Κάτι άλλες κυρίες τσακώνονταν για το ποια θα πρωτοκάνει αναφορά στον οδηγό, παρομοίως τραγικό.

Ενώ ένας επιβάτης είχε ειδοποιήσει το 166 και περιμέναμε, έφτασε ένας τύπος από ένα κοντινό κατάστημα να δει τι γινόταν. Αφού είδε, ξαναπήρε αμέσως το 166. Κάποιος φώναξε "Κάντε του μαλάξεις στην καρδιά." και μετά γυρνώντας στον τύπο που προανέφερα του έιπε "Κάνε του εσύ που είσαι και γεροδεμένος". Εκείνος σάστισε. Κόμπιασε και με τρομαγμένη/πανικοβλημένη φωνή είπε "Δεν ξέρω πως να το κάνω. Δεν το χω ξανακάνει." και συνέχισε να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει "Κάντε γρήγορα." και να βρίζει. Μετά βγήκε έξω από το λεωφορείο κρατώντας το κεφάλι με τα χέρια του φωνάζοντας στους άλλους "Όχι, δεν τελείωσε ακόμα ο άνθρωπος". Ενώ οι άλλοι επιβάτες προσπαθούσαν να τον πείσουν να του κάνει μαλάξεις, μια κοπέλα που του έκανε αέρα άρχισε να τον χτυπάει με το κάτω μέρος της γροθίας της στο στήθος. Αρχικά όλοι έλεγαν οτι ανέπνεε, όμως μετά από καποια στιγμή (πολύ πιο πριν από το σημείο που περιγράφω) σταμάτησε να αναπνέει. Αφού το 166 δεν ερχόταν, με τις μαλάξεις δεν γινόταν τίποτα (ο άνθρωπος είχε μελανιάσει ολόκληρος) και δεν υπήρχε αμάξι εκεί κοντά για να τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο αποφάσισαν να τον πάει ο οδηγός με το λεωφορείο στο πλησιέστερο νοσοκομείο, μάλλον στο Τζάνειο. Μας είπαν να κατεβούμε όλοι έξω, έμειναν μέσα η σύζυγός του και μία άλλη γυναίκα και το λεωφορείο ξεκίνησε.

Εγώ καθόλη τη διάρκεια του συμβάντος καθόμουν στη θέση μου. Δεν μου έχει ξανατύχει ποτέ κάτι παρόμοιο, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω οπότε απλά έκατσα κάτω για να μην ενοχλώ. Ο άνθρωπος αυτός έζησε, πέθανε, δεν ξέρω. Και καλύτερα να μην μάθω ποτέ. Σίγουρα δε θα μου είναι ευχάριστο να ξέρω ότι ήμουν παρών και είδα με τα μάτια μου το θάνατο κάποιου...