4 χρόνια μετά... Δεν είμαστε πια φοιτητές...
Βρισκόμαστε πλέον επίσημα στη (δουλο)παραγωγική ηλικία και αποτελούμε ενεργά μέλη της (ψώρο)περήφανης, ελάχιστης και συνεχώς μειούμενης εργαζόμενης νεολάιας, στη ληγμένη εδώ και καιρό κοινωνία της επισήμως υπόδουλης, πάλαι ποτέ κοιτίδας του πολιτισμού και νυν μέγα διδάκτορα της σαπίλας και της διαφθοράς...
Κάνοντας ένα ξεκαθάρισμα παλαιότερων αναρτήσεων, διαπίστωσα πως πριν από 4 χρόνια, είχε ήδη αρχίσει να διακρίνεται η μυρωδιά της σαπίλας που αιωρούνταν στον αέρα της κοινωνίας μας, ο κόμπος είχε ήδη φτάσει στο χτένι, το ποτήρι είχε ήδη ξεχειλήσει, ήδη δεν πήγαινε άλλο, ήταν ήδη ως εδώ και μη παρέκει, είχαμε ήδη αναφωνήσει νισάφι, με λίγα λόγια θα έπρεπε ήδη να τους έχουμε διώξει από καιρό...
Κι όμως 4 χρόνια μετά, κι έχοντας μετακομίσει από το 1ο υπόγειο με τους αρουραίους και τις κατσαρίδες, στην άβυσσο με τους καρχαρίες, τα πιράνχας, τους αλιγάτορες και τα ανθρωποφάγα καλαμάρια, υπάρχει μια αδράνεια, μια σιωπή...
Σα να το διασκεδάζουμε κιόλας ενδόμυχα, μαζοχιστικά... Σα να χτίζουμε σιγά-σιγά μια κοινωνία-τεράστιο προπατζίδικο, όπου μια μικρή μερίδα κόσμου αναφωνεί "ε όχι, αυτό δε θα περάσει!", αλλά η πλειοψηφία λέει γελώντας "αμ θα περάσει..." ενώ έχει ήδη παίξει το δελτίο στοιχήματος για το ποια θα είναι τα επόμενα οριζόντια, κάθετα, πλάγια και παράλληλα μέτρα.
Εμείς, είμαστε ακόμα εδώ και πνιγόμαστε... από τις δυσκολίες και απ' το δίκιο... Δεν παραδινόμαστε όμως... Εσείς?
Βρισκόμαστε πλέον επίσημα στη (δουλο)παραγωγική ηλικία και αποτελούμε ενεργά μέλη της (ψώρο)περήφανης, ελάχιστης και συνεχώς μειούμενης εργαζόμενης νεολάιας, στη ληγμένη εδώ και καιρό κοινωνία της επισήμως υπόδουλης, πάλαι ποτέ κοιτίδας του πολιτισμού και νυν μέγα διδάκτορα της σαπίλας και της διαφθοράς...
Κάνοντας ένα ξεκαθάρισμα παλαιότερων αναρτήσεων, διαπίστωσα πως πριν από 4 χρόνια, είχε ήδη αρχίσει να διακρίνεται η μυρωδιά της σαπίλας που αιωρούνταν στον αέρα της κοινωνίας μας, ο κόμπος είχε ήδη φτάσει στο χτένι, το ποτήρι είχε ήδη ξεχειλήσει, ήδη δεν πήγαινε άλλο, ήταν ήδη ως εδώ και μη παρέκει, είχαμε ήδη αναφωνήσει νισάφι, με λίγα λόγια θα έπρεπε ήδη να τους έχουμε διώξει από καιρό...
Κι όμως 4 χρόνια μετά, κι έχοντας μετακομίσει από το 1ο υπόγειο με τους αρουραίους και τις κατσαρίδες, στην άβυσσο με τους καρχαρίες, τα πιράνχας, τους αλιγάτορες και τα ανθρωποφάγα καλαμάρια, υπάρχει μια αδράνεια, μια σιωπή...
Σα να το διασκεδάζουμε κιόλας ενδόμυχα, μαζοχιστικά... Σα να χτίζουμε σιγά-σιγά μια κοινωνία-τεράστιο προπατζίδικο, όπου μια μικρή μερίδα κόσμου αναφωνεί "ε όχι, αυτό δε θα περάσει!", αλλά η πλειοψηφία λέει γελώντας "αμ θα περάσει..." ενώ έχει ήδη παίξει το δελτίο στοιχήματος για το ποια θα είναι τα επόμενα οριζόντια, κάθετα, πλάγια και παράλληλα μέτρα.
Εμείς, είμαστε ακόμα εδώ και πνιγόμαστε... από τις δυσκολίες και απ' το δίκιο... Δεν παραδινόμαστε όμως... Εσείς?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου