Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

Ξεκινώντας την αναδρομή μου στην περίοδο των καταλήψεων των πανεπιστημίων, θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω ότι οι επιμέρους φοιτητικές κοινότητες μπήκαν με πολύ δειλά βήματα ξανά στο χορό που είχαν αρχίσει το καλοκαίρι και που είχε μείνει στάσιμος μέχρι και το Δεκέμβρη. Πολλοί από τους φοιτητές αναλογιζόμενοι τις απώλειες εξεταστικών, μαθημάτων, τις αναβολές μεταπτυχιακών και τις χαμένες πληρωμές προκαταβολών, ήταν πολύ διστακτικοί στο να ξαναστηρίξουν τις κινητοποιήσεις που είχαν αρχίσει να ετοιμάζουν οι αριστεροί φοιτητές, πόσο μάλλον να στηρίξουν την ιδέα της κατάληψης.

Έτσι κάπου στα μέσα Ιανουαρίου βρεθήκαμε με την πανεπιστημιακή κοινότητα διχασμένη. Κάποια από τα ιδρύματα να τελούν υπό κατάληψη και κάποια άλλα να διεξάγουν κανονικά την εξεταστική τους. Όμως καθώς ωρίμαζε η κατάσταση και οι σχολές έβγαιναν από τον συγκεκριμένο τορβά, οι φοιτητές πάλι αντιλαμβανόμενοι το πόσο βάναυσα η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθούσε να καταπατήσει τα δικαιώματά τους, αποφάσισαν να βγουν στους δρόμους και να κλείσουν τη συντριπτική πλειονότητα των πανεπιστημίων για ακόμα μια φορά, αποφασισμένοι να αντισταθούν με κάθε μέσο στην αναθεώρηση του συντάγματος και στο νόμο που θα προωθούσε το υπουργείο παιδείας.

Δύο ήταν τα κύρια «όπλα» των φοιτητών κατά των μεταρρυθμίσεων: οι καταλήψεις και οι πορείες. Για τις καταλήψεις δεν μπορούμε να πούμε και πολλά πράγματα (αν και τη θεωρώ τον πιο αποτελεσματικό μοχλό πίεσης) μιας και είναι μια σταθερή, αναλλοίωτη κατάσταση. Οι πορείες όμως ήταν αυτές που συζητήθηκαν περισσότερο. Κάθε φορά που γινόταν πορεία πλημμύριζε ο κόσμος από εμπειρογνώμονες που ανέλυαν τα έκτροπα που συνέβαιναν, κατέκριναν τη νεολαία για τα λανθασμένα πρότυπα και τις σάπιες αξίες που έχει υιοθετήσει κι έκαναν λόγο για αλήτες που βγάζουν το άχτι και την καταπίεσή τους. Κανείς δε βγήκε όμως να μιλήσει για τα δακρυγόνα που έριχναν τα ΜΑΤ σε φοιτητές που απλά ήθελαν να διαδηλώσουν, κανείς δε μίλησε για τις άδικες προσαγωγές, για τις άθλιες συνθήκες κράτησης για τους τόσους τραυματισμούς και για χίλια άλλα δύο. Αλλά πού επέμειναν τα μέσα και οι φορείς; Στο ότι κάηκε το φυλάκιο στο μνημείου του άγνωστου στρατιώτη! Στο ότι δηλαδή κάηκε μια καλύβα ενώ 10 μέτρα πιο μακριά τα ΜΑΤ είχαν σαπίσει τους φοιτητές στο ξύλο!!! Σε ποια άλλη χώρα θα μπορούσαν να συμβαίνουν αυτά; Μόνο στη δικιά μας! Πάλι καλά να λέμε που δεν έχουμε και χούντα! Όμως με τον ερχομό Πούτιν στην Ελλάδα επαληθεύτηκε δυστυχώς ένας συλλογισμός μου σχετικά με τις πορείες. Ένας συλλογισμός που έλεγε ότι οι πορείες διαφημίζονται τόσο πολύ και συζητούνται επειδή εκείνη τη στιγμή είναι σα να γίνεται μια μικρογραφία εμφύλιου πολέμου. Επειδή «σύσσωμη η αστυνομική δύναμη είχε παραταχθεί για να πατάξει τις ορδές της φυλής των αναρχικών, των ούνων και των βανδάλων που ήρθαν να διαλύσουν την ευημερία μας». Όμως με το που σταμάτησαν τα επεισόδια, βλέποντας την πορεία στις ειδήσεις μου ήρθε αυτόματα μια όχι και τόσο τιμητική σκέψη: «Πορεία χωρίς επεισόδια είναι παρέλαση». Μπορεί κάποιοι να διαφωνήσουν κάθετα όμως αυτό είδα να ισχύει.

Έτσι λοιπόν με τα πολλά πέρασε ο νόμος σχετικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μπορεί η αναθεώρηση του συντάγματος να μην ψηφίστηκε πλήρως όμως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι μπορεί να συμβεί στο άμεσο μέλλον. Οι σχολές άρχισαν να ανοίγουν, η δυναμική των πορειών πήρε την κατιούσα κι όλα σταμάτησαν. Πέρα βέβαια από μία πολύ μικρή μερίδα φοιτητών που πλέον δυστυχώς έχουν αποκτήσει την στάμπα του γραφικού. Μόνο μια ελπίδα έχουμε ακόμα. Να κριθεί ο νόμος αντισυνταγματικός και να αποσυρθεί. Ειδάλλως όλα τα ιδρύματα είναι έτοιμα να τον δεχτούν και να τον αφομοιώσουν. Και τότε αυτοί που θα ξαναβγούν να φωνάξουν δε θα καταφέρουν τίποτα…