Θέλω να πιστέψω...

Οι διακοπές του Πάσχα τελείωσαν και η καθημερινότητα που επέστρεψε δυναμικά με βρίσκει να αναρωτιέμαι...
Ως εδώ ήταν?
Ως εδώ ήταν ο αγώνας?
Ως εδώ πάλεψε το κίνημα?
Ως εδώ έφτασε η αντίδραση?
Ως εδώ αντέξαμε να φωνάξουμε για τα δικαιώματα μας?
Γιατί?
Γιατί οι 338 σημαίες έγιναν 22?
Γιατί παραδώσαμε τα όπλα?
Πού είναι οι τόσες χιλιάδες φοιτητών?

Γνωρίζω πολύ καλά και δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι το κόστος είναι πολύ μεγάλο εδώ που φτάσαμε. Όμως θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του ποιητή: "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή..."
Τίποτα απ' όσα δικαιούμαστε δεν θα μας χαρίσουν. Πρέπει να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις γι' αυτά. Και θέλω να πιστεύω πως δεν έχουν εξαντληθεί...

Θα ήθελα στον κόσμο που ζούμε να μας παρέχουν τα αυτονόητα.
Θα ήθελα στον κόσμο που ζούμε να μας χαρίζουν αυτά που χρειαζόμαστε, αυτά που δικαιούμαστε, αυτά που αξίζουμε...

Όμως σε αυτόν τον κόσμο ξέρουν να μας χαρίζουν μόνο σκλαβιά, φτώχεια και πείνα.
Ξέρουν να μας παρέχουν απλόχερα το συναίσθημα του να χάνεις όσα σου ανήκουν και όσα έχεις ιδρώσει για να αποκτήσεις.
Ξέρουν να μας χαρίζουν σανό για να ταϊζουμε το βιομηχανικά κατασκευασμένο "είναι" μας.
Ξέρουν να μας κλειδώνουν σε ένα κουτί, αλλά να μας δίνουν κι ένα παιχνιδάκι για να είμαστε χαρούμενοι και να λέμε κι ευχαριστώ...

Μπορεί να φταίει το νεαρό της ηλικίας μου για τις σκέψεις αυτές.
Μπορεί όμως και να μη φταίει.

Θέλω να πιστέψω πως τίποτα δεν τελείωσε, πως δε σωπάσαμε, πως δεν κρυφτήκαμε στη σκιά των σύννεφων που κρύβουν τον ήλιο.
Θέλω να πιστέψω πως την Πέμπτη θα είμαστε και πάλι χιλιάδες στους δρόμους.
Θέλω να πιστέψω πως είμαστε εδώ...