"Κάηκε ο τόπος μας..."

Ένας νομός που αργοπεθαίνει...

Βλέπω τα πανέμορφα μέρη που έζησα οχτώ χρόνια από τη ζωή μου, να χάνονται μέσα στις λυσσασμένες φλόγες...
Βλέπω το ένα χωριό μετά το άλλο να εξαφανίζεται από το χάρτη παίρνοντας μαζί του ανθρώπινες ζωές, περιουσίες, αναμνήσεις.

Αισθάνομαι πόνο και οργή γι'αυτό που συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα. Όμως γι'αυτά τα μέρη, για το νομό που έχει αποδεκατιστεί, για το νομό Ηλείας, ο πόνος είναι μεγαλύτερος...

Κοιτάζω στα μάτια τους ανθρώπους που αγαπώ και βλέπω μέσα τους τη θλίψη για την πατρίδα τους, που αβοήθητη πνίγεται και βυθίζεται στον πύρινο εφιάλτη, χωρίς επιστροφή.
Τα μέρη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν δε θα είναι πια όπως τα θυμούνται...
Το πανέμορφο πράσινο τοπίο που είναι χτισμένες οι αναμνήσεις τους έγινε ασπρόμαυρο... έσβησε...

Τους ακούω να μου λένε: "Κάηκε ο τόπος μας..."

Τι να τους πώ?
Ποια λέξη ή φράση μπορεί να τους κάνει να αισθανθούν καλύτερα?
Πώς θα τους δώσω την ελπίδα ότι όλα μπορούν να ξαναγίνουν όπως πριν, όταν αυτή η ελπίδα έχει πια ξεριζωθεί από μέσα μου?
Σιωπή...

"Παρακαλώ μόνο να ξυπνήσω και να έχει τελειώσει αυτός ο εφιάλτης..."

Κι εγώ παρακαλώ... Όλη η Ελλάδα παρακαλά... Όλοι παραδομένοι στο έλεος κάποιου θεού...