Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007... Ώρα 11:00... Μόλις είχα τελειώσει μια τηλεφωνική κουβέντα με δυο πολύ καλούς μου φίλους περιμένοντας το 915 για να πάω σπίτι μου μετά τη δουλειά. Το λεωφορείο έφτασε σχεδόν αμέσως αφότου έκλεισα το τηλέφωνο. Μπήκα μέσα και κάθησα σε μια από τις θέσεις της γαλαρίας μιας και θα κατέβαινα στο τέρμα. Όλα κυλούσαν απολύτως ήρεμα μέχρι που το λεωφορείο έφτασε στη στάση που βρίσκεται λιγα μέτρα μετά την αρχή της ανηφόρας της Βασιλέως Γεωργίου (μου διαφεύγει το όνομα).
Με το που έφτασε το λεωφορείο σ' αυτή τη στάση, ένας κύριος, σχετικά μεγάλης ηλικίας, άρχισε να χειροκροτάει. Παρέλειψα να αναφέρω ότι καθόλη τη διαδρομή συνεχώς κάτι κυρίες μουρμούριζαν σχετικά με ότι περίμεναν στη στάση μισή ώρα. Όταν μπήκε ο κύριος μέσα άρχισε να απευθύνεται με έντονο ύφος στο οδηγό και να τον βρίζει. Ο οδηγός αρχικά του είπε να κατεβεί από το λεωφορείο αλλά ο κύριος εξοργίστηκε και άρχιζε να φωνάζει και συνέχιζε να βρίζει και να ρωτάει με ποιο δικαίωμα ο οδηγός ενώ είχε αργήσει τρία τέταρτα είχε το θράσσος να του πει να κατέβει και από το λεωφορείο. Ο οδηγός έκανε στην άκρη του δρόμου και σταμάτησε. Σηκώθηκε όρθιος και φώναξε στον άνθρωπο ότι αν θέλει να φτάσει σπίτι του, τότε να κάτσει σε μια θέση και να σταματήσει να φωνάζει. Μετά πήγε πάλι στη θέση του και άναψε ένα τσιγάρο. Ο κύριος συνέχιζε να φωνάζει και να βρίζει απτόητος έχοντας πλέον και υποστήριξη τις γυναίκες που προανέφερα οι οποίες μίλαγαν σχετικά με το πώς θα κάνουν αναφορά στον οδηγό. Μετά από παρακλήσεις των υπολοίπων επιβατών που ήθελαν να πάνε σπίτι τους το λεοφωρείο ξαναξεκίνησε.
Τρεις στάσεις μετά, ενώ οι μουρμούρες είχαν καταλαγιάσει, ένας άλλος κύριος που καθόταν άρχισε να έχει σπασμούς και δεπτερόλετα μετά έγειρε το κεφάλι προς τα αριστερά αναίσθητος. Μία κυρία σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει σαν τρελή το όνομα του ανθρώπου και καποιοι από τους επιβάτες εξίσου φώναζαν στον οδηγό να σταματήσει. Λίγα μέτρα πιο κάτω το λεωφορείο σταμάτησε. Ένα παλικάρι προσπάθησε να ανοίξει το παράθυρο πάνω από το κεφάλι του ανθρώπου αλλά μάταια. Μία κυρία έδωσε το μπουκάλι της με το τον οποίο έβρεξαν και του έκανα αέρα. Η κυρία που έλεγε το όνομά του (μάλλον γυναίκα του) είπε ο,τι ήταν καρδιακός και ότι έτρεμε ολόκληρος αρκετή ώρα πριν το γεγονός, κάτι στο οποίο συμφώνησαν και οι συνεπιβάτες. Μετά ρώτησε αν είχε κανένας πάνω του υπογλώσσιο, τραγικό, λες και όλοι οι καρδιακοί ήταν τέτοια ώρα έξω από το σπίτι τους και μάλιστα θα είχαν και υπογλώσσια. Κάτι άλλες κυρίες τσακώνονταν για το ποια θα πρωτοκάνει αναφορά στον οδηγό, παρομοίως τραγικό.
Ενώ ένας επιβάτης είχε ειδοποιήσει το 166 και περιμέναμε, έφτασε ένας τύπος από ένα κοντινό κατάστημα να δει τι γινόταν. Αφού είδε, ξαναπήρε αμέσως το 166. Κάποιος φώναξε "Κάντε του μαλάξεις στην καρδιά." και μετά γυρνώντας στον τύπο που προανέφερα του έιπε "Κάνε του εσύ που είσαι και γεροδεμένος". Εκείνος σάστισε. Κόμπιασε και με τρομαγμένη/πανικοβλημένη φωνή είπε "Δεν ξέρω πως να το κάνω. Δεν το χω ξανακάνει." και συνέχισε να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει "Κάντε γρήγορα." και να βρίζει. Μετά βγήκε έξω από το λεωφορείο κρατώντας το κεφάλι με τα χέρια του φωνάζοντας στους άλλους "Όχι, δεν τελείωσε ακόμα ο άνθρωπος". Ενώ οι άλλοι επιβάτες προσπαθούσαν να τον πείσουν να του κάνει μαλάξεις, μια κοπέλα που του έκανε αέρα άρχισε να τον χτυπάει με το κάτω μέρος της γροθίας της στο στήθος. Αρχικά όλοι έλεγαν οτι ανέπνεε, όμως μετά από καποια στιγμή (πολύ πιο πριν από το σημείο που περιγράφω) σταμάτησε να αναπνέει. Αφού το 166 δεν ερχόταν, με τις μαλάξεις δεν γινόταν τίποτα (ο άνθρωπος είχε μελανιάσει ολόκληρος) και δεν υπήρχε αμάξι εκεί κοντά για να τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο αποφάσισαν να τον πάει ο οδηγός με το λεωφορείο στο πλησιέστερο νοσοκομείο, μάλλον στο Τζάνειο. Μας είπαν να κατεβούμε όλοι έξω, έμειναν μέσα η σύζυγός του και μία άλλη γυναίκα και το λεωφορείο ξεκίνησε.
Τρεις στάσεις μετά, ενώ οι μουρμούρες είχαν καταλαγιάσει, ένας άλλος κύριος που καθόταν άρχισε να έχει σπασμούς και δεπτερόλετα μετά έγειρε το κεφάλι προς τα αριστερά αναίσθητος. Μία κυρία σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει σαν τρελή το όνομα του ανθρώπου και καποιοι από τους επιβάτες εξίσου φώναζαν στον οδηγό να σταματήσει. Λίγα μέτρα πιο κάτω το λεωφορείο σταμάτησε. Ένα παλικάρι προσπάθησε να ανοίξει το παράθυρο πάνω από το κεφάλι του ανθρώπου αλλά μάταια. Μία κυρία έδωσε το μπουκάλι της με το τον οποίο έβρεξαν και του έκανα αέρα. Η κυρία που έλεγε το όνομά του (μάλλον γυναίκα του) είπε ο,τι ήταν καρδιακός και ότι έτρεμε ολόκληρος αρκετή ώρα πριν το γεγονός, κάτι στο οποίο συμφώνησαν και οι συνεπιβάτες. Μετά ρώτησε αν είχε κανένας πάνω του υπογλώσσιο, τραγικό, λες και όλοι οι καρδιακοί ήταν τέτοια ώρα έξω από το σπίτι τους και μάλιστα θα είχαν και υπογλώσσια. Κάτι άλλες κυρίες τσακώνονταν για το ποια θα πρωτοκάνει αναφορά στον οδηγό, παρομοίως τραγικό.
Ενώ ένας επιβάτης είχε ειδοποιήσει το 166 και περιμέναμε, έφτασε ένας τύπος από ένα κοντινό κατάστημα να δει τι γινόταν. Αφού είδε, ξαναπήρε αμέσως το 166. Κάποιος φώναξε "Κάντε του μαλάξεις στην καρδιά." και μετά γυρνώντας στον τύπο που προανέφερα του έιπε "Κάνε του εσύ που είσαι και γεροδεμένος". Εκείνος σάστισε. Κόμπιασε και με τρομαγμένη/πανικοβλημένη φωνή είπε "Δεν ξέρω πως να το κάνω. Δεν το χω ξανακάνει." και συνέχισε να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει "Κάντε γρήγορα." και να βρίζει. Μετά βγήκε έξω από το λεωφορείο κρατώντας το κεφάλι με τα χέρια του φωνάζοντας στους άλλους "Όχι, δεν τελείωσε ακόμα ο άνθρωπος". Ενώ οι άλλοι επιβάτες προσπαθούσαν να τον πείσουν να του κάνει μαλάξεις, μια κοπέλα που του έκανε αέρα άρχισε να τον χτυπάει με το κάτω μέρος της γροθίας της στο στήθος. Αρχικά όλοι έλεγαν οτι ανέπνεε, όμως μετά από καποια στιγμή (πολύ πιο πριν από το σημείο που περιγράφω) σταμάτησε να αναπνέει. Αφού το 166 δεν ερχόταν, με τις μαλάξεις δεν γινόταν τίποτα (ο άνθρωπος είχε μελανιάσει ολόκληρος) και δεν υπήρχε αμάξι εκεί κοντά για να τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο αποφάσισαν να τον πάει ο οδηγός με το λεωφορείο στο πλησιέστερο νοσοκομείο, μάλλον στο Τζάνειο. Μας είπαν να κατεβούμε όλοι έξω, έμειναν μέσα η σύζυγός του και μία άλλη γυναίκα και το λεωφορείο ξεκίνησε.
Εγώ καθόλη τη διάρκεια του συμβάντος καθόμουν στη θέση μου. Δεν μου έχει ξανατύχει ποτέ κάτι παρόμοιο, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω οπότε απλά έκατσα κάτω για να μην ενοχλώ. Ο άνθρωπος αυτός έζησε, πέθανε, δεν ξέρω. Και καλύτερα να μην μάθω ποτέ. Σίγουρα δε θα μου είναι ευχάριστο να ξέρω ότι ήμουν παρών και είδα με τα μάτια μου το θάνατο κάποιου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου